دانستنی های پزشکی و سلامت
دانستنی های پزشکی و سلامت

دانستنی های پزشکی و سلامت

هر آنچه باید درباره تومور مغزی بدانید

هر آنچه باید درباره تومور مغزی بدانید

تومورهای مغزی به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند. برخی تومورها خوش‌خیم و برخی دیگر بدخیم هستند. یک دسته از تومورهای مغزی از ابتدا در مغز تشکیل می‌شوند (تومورهای اولیه). دسته‌ای دیگر به شکل سرطانی عمل می‌کنند. این تومورها از سایر نقاط بدن به مغز گسترش می‌یابند (تومورهای ثانویه).

سرعت رشد تومور مغزی از بسیار آهسته تا بسیار سریع در نوسان است. سرعت رشد تومور و همچنین محل قرار گرفتن آن در مغز تعیین‌کننده‌ی آن است که چگونه عملکرد سیستم عصبی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

روش‌های درمان تومور مغزی به نوع، اندازه و محل قرارگیری آن وابسته هستند.

علایم تومور مغزی

علائم

علائم و نشانه‌های تومور مغزی بسیار متفاوت است و به اندازه، محل و سرعت رشد تومور بستگی دارد.

مهم‌ترین نشانه‌های تومور مغزی عبارت‌اند از:

  • سردردهای جدید یا تغییر در الگوی سردردها
  • سردردهایی که به تدریج بر تعداد و شدت آن‌ها افزوده می‌شود
  • حالت تهوع بی‌دلیل
  • مشکلات بینایی، تار شدن دید، دوگانگی دید و عدم مشاهده‌ی اطراف
  • بی‌حسی و بی‌حرکتی تدریجی یک دست یا پا
  • عدم حفظ تعادل
  • مشکلات تکلم
  • سردرگمی نسبت به تمامی مسائل
  • تغییرات شخصیتی یا رفتاری
  • حملات عصبی خصوصاً در افرادی که فاقد سابقه‌ی این حملات می‌باشند
  • مشکلات شنوایی

زمان مراجعه به دکتر

هنگامی که هر یک از نشانه‌های فوق را مشاهده کردید و از استمرار یافتن آن‌ها احساس نگرانی می‌کنید، بهتر است به پزشک متخصص مراجعه کنید.

تومور مغزی

علل ایجاد

تومورهای مغزی اولیه در داخل خود مغز یا بافت‌های اطراف آن ایجاد می‌شوند. منظور از بافت‌های اطراف مغز غشاهای پوشش‌دهنده (مننژ)، اعصاب جمجمه‌ای، غدد هیپوفیز و غده کاجی است.

هنگامی که سلول‌های عادی مغز دچار خطاهای (جهش‌های) DNA شوند، تومورهای اولیه تشکیل می‌شوند. این جهش‌ها باعث رشد بیش از حد سلول‌های معیوب شده و سلول‌های سالم رفته‌رفته از بین می‌روند. در نتیجه تومور مغزی به تدریج گسترش می‌یابد.

افراد بزرگ‌سال بیشتر در معرض ابتلا به تومورهای ثانویه قرار دارند. در تومورهای ثانویه بیماری از بخش‌های دیگر به مغز منتقل می‌شود.

تومورهای اولیه‌ی مغز به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند. هر تومور نام خود را از سلول‌های درگیر در بیماری می‌گیرند. مثال‌هایی از این دست عبارت‌اند از:

  • گلیوما: این تومورها در مغز یا نخاع ایجاد شده و شامل آستروسیتوما، اپندیموما، گلیوبلاستوماس، اولیگوآستروسیتوماس و اولیگودندروگلیوما می‌شوند.
  • مننژیوما: مننژیوما نوعی تومور است که در غشای اطراف مغز و نخاع ایجاد می‌شود. اکثر مننژیوماها از نوع خوش‌خیم هستند.
  • نورومای صوتی: این تومورهای خوش‌خیم روی نرون‌های عصبی در حد فاصل بین مغز و گوش میانی ایجاد می‌شوند.
  • آدنومای هیپوفیز: این تومورها اکثراً در غده‌ی هیپوفیز مغز ایجاد شده و تومورهای خوش‌خیم تلقی می‌شوند. بی‌نظمی در ترشح هورمون‌های هیپوفیز آسیب مستقیم آدنومای هیپوفیز محسوب می‌شود.
  • مدولوبلاستوماس: رایج‌ترین نوع از تومورهای مغزی بوده که در کودکان ایجاد می‌شود. مدولوبلاستوماس در گوشه‌ی پایینی مغز ایجاد می‌شود. بیماری در ادامه‌ی شیوع به طناب نخاعی گسترش می‌یابد.
  • تومورهای سلول ژرم: این تومورها در دوران کودکی در بیضه یا تخمدان ایجاد می‌شوند. عدم تشخیص به موقع تومورها به گسترش آن‌ها به سایر نقاط بدن، از جمله مغز می‌انجامد.
  • کرانیوفارنژیوما: این تومورهای خوش‌خیم در غده‌ی هیپوفیز ایجاد می‌شوند. این غده با ترشح هورمون‌های مورد نیاز بسیاری از کارکردهای بدنی را کنترل می‌نماید. در صورتی که کرانیوفارنژیوما بیش از حد بزرگ شود روی غده‌ی هیپوفیز و بافت‌های جانبی اثر منفی بجا می‌گذارد.

سرطان تومور

سرطانی که از سایر نقاط بدن شروع می‌شود و به مغز سرایت می‌کند

تومورهای مغزی ثانویه نتیجه‌ی سرطانی هستند که در سایر نقاط بدن شروع می‌شود و در مراحل نهایی بیماری به مغز سرایت می‌کند.

تومورهای ثانویه معمولاً در افرادی ایجاد می‌شود که دارای سابقه‌ی سرطان هستند. در موارد نادر تومور مغزی ثانویه اولین نشانه‌ی بروز سرطان در بدن شما تلقی می‌شود.

در بزرگ‌سالان، تومورهای مغزی ثانویه بسیار رایج‌تر از تومورهای مغزی اولیه هستند. هر نوع سرطانی می‌تواند به مغز سرایت کند، اما رایج‌ترین سرطان‌های گسترش یافته به مغز عبارت‌اند از:

  • سرطان پستان (سینه)
  • سرطان روده‌ی بزرگ
  • سرطان کلیه
  • سرطان ریه
  • سرطان پوست

عوامل خطر ابتلا به تومور

در اکثر افراد مبتلا به تومورهای مغزی اولیه علت ایجاد تومور مشخص نیست؛ اما پزشکان عواملی را شناسایی کرده‌اند که ممکن است باعث افزایش خطر ابتلا به تومور مغزی شوند.

مهم‌ترین عوامل خطر ابتلا به تومور عبارت‌اند از:

  • قرارگرفتن در معرض تابش اشعه: افرادی که در معرض تابش نوعی اشعه به نام اشعه یونیزه قرارگرفته باشند، احتمال ابتلا به گلیوما در آن‌ها افزایش می‌یابد. نمونه‌هایی از اشعه یونیزه عبارت‌اند از پرتودرمانی که فرد بیمار به منظور درمان سرطان در معرض اشعه رادیواکتیو و بمب‌های اتمی قرار می‌گیرد.
  • سابقه‌ی خانوادگی: درصد کمی از افراد به دلیل سابقه‌ی خانوادگی یا مشکلات ژنتیکی در معرض خطر ابتلا به تومور مغزی قرار می‌گیرند.

 

منبع: چطورپدیا

تشخیص و درمان بیماری قلبی

تشخیص و درمان بیماری قلبی

تشخیص بیماری

پزشک پس از بررسی علائم و تشخیص نوع بیماری، پزشک آزمایشات مخصوص آن را برای هر فرد تعیین می‌کند. بهتر است که بدون نگرانی نسبت به نوع بیماری خود، به پزشک مراجعه کنید تا معاینات فیزیکی لازم بر روی شما انجام شود. همچنین صحبت و مشاوره با پزشک در مورد سوابق پزشکی شخصی و خانوادگی قبل از انجام هرگونه آزمایش، لازم و ضروری است. به‌غیر از آزمایش‌های خون و اشعه X قفسه سینه، از آزمایش‌های زیر نیز برای تشخیص نوع بیماری قلبی استفاده می‌شود:

نوار قلب نوار قلب (ECG): نوار قلب، سیگنال‌های الکتریکی حاصل را ثبت می‌کند. پزشک با کمک این سیگنال‌ها می‌تواند ریتم و ساختار قلب هر شخص را تشخیص دهد. ممکن است نوار قلب شخص در زمان استراحت و ورزش متفاوت باشد.

الکتروکاردیوگرام دینامیک: یک دستگاه قابل حمل است که فرد آن را می‌پوشد تا نوار قلب او به‌طور پیوسته ثبت شود. معمولاً این دستگاه باید به مدت ۲۴ تا ۷۲ ساعت در تن بیمار بماند. از این دستگاه برای تشخیص بی‌نظمی‌های ریتم قلبی استفاده می‌شود که نوار قلب نمی‌تواند آن‌ها را تشخیص دهد.

اکوکاردیوگرام: آزمایشی برای عکس‌برداری و سونوگرافی از قفسه سینه است و تصاویر دقیقی از آن قسمت، در اختیار پزشک قرار می‌دهد.

آزمایش استرس و اضطراب: این آزمایش برای افزایش ضربان قلب است که به‌وسیله مصرف قرص یا ورزش انجام می‌شود تا عملکرد و پاسخ قلب، هنگام انجام آزمایشات و تصویربرداری بررسی شود.

کاتتریزاسیون قلب: در این آزمایش یک لوله کوتاه، وارد رگ یا سرخرگ پا (کشاله ران یا بازو) می‌شود و بعد از آن پزشک یک لوله انعطاف‌پذیر و طولانی را وارد لوله کوتاه می‌کند. در ادامه، با استفاده از تصاویر اشعه x که در مانیتور نشان داده می‌شود، این لوله را تا زمانی که به قلب برسد، در داخل رگ حرکت می‌دهد. در این آزمایش، فشار داخل دریچه‌ی قلب قابل اندازه‌گیری است. همچنین می‌توان تصویربرداری رنگی انجام داد که با استفاده از تصویربرداری رنگی، تصاویر اشعه x به‌صورت شفاف و رنگی می‌شوند و پزشک با استفاده از آن‌ها می‌تواند جریان خون در رگ‌ها و دریچه‌های قلب را به‌طور واضح مشاهده کند و به بررسی مشکلات قلب بپردازد.

سی‌تی‌اسکن قلب: این آزمایش بیشتر برای بررسی مشکلات قلب استفاده می‌شود. سی‌تی‌اسکن دستگاهی است که شامل یک تخت متحرک است و با دراز کشیدن بر روی آن به سمت داخل حرکت می‌کند و اشعه‌ی x که داخل دستگاه قرار دارد بعد از چرخش در اطراف بدن، از قفسه سینه و قلب عکس‌برداری می‌کند.

ام آر آی قلب (MRI): دستگاه این آزمایش نیز همانند سی‌تی‌اسکن است و از یک تخت بلند تشکیل شده است. بعد از رفتن در داخل دستگاه، عمل عکس‌برداری انجام می‌شود. در داخل دستگاه «ام آر آی» (MRI) نوعی میدان مغناطیسی وجود دارد که با استفاده از امواج مغناطیسی کل بدن را آهنربایی می‌کند و نتایجی را به شکل عکس در اختیار پزشک قرار می‌دهد.

درمان

روش‌های درمان انواع بیماری‌های قلبی متفاوت است. به‌طور مثال، برای افرادی که عفونت قلبی دارند، آنتی‌بیوتیک تجویز می‌شود. به‌طور کلی، درمان بیماری‌های قلبی معمولاً شامل موارد زیر است:

  • تغییر سبک زندگیاین تغییر شامل داشتن رژیم غذایی کم‌چرب و کم‌سدیم، حداقل ۳۰ دقیقه ورزش در بیشتر روزهای هفته، ترک سیگار و کم کردن مقدار مصرف الکل است.
  • استفاده از قرص و دارو: اگر تغییر سبک زندگی کارساز نبود، پزشک بر اساس نوع بیماری قلبی برای کنترل آن داروهایی را تجویز می‌کند.
  • عمل و جراحی: اگر استفاده از دارو موجب درمان بیماری نشود، پزشک انجام عمل جراحی را به بیمار توصیه می‌کند. نوع جراحی به نوع بیماری قلبی شخص و مشکلات قلبی او بستگی دارد.

درمان‌های خانگی مرتبط با شیوه‌ی زندگی

ایجاد تغییراتی در شیوه زندگی، ممکن است باعث پیشگیری و یا درمان کامل بیماری قلبی شود. تغییرات زیر می‌تواند به کسی که قصد درمان بیماری خود را دارد، کمک کند:

ترک سیگار: سیگار یکی از مهم‌ترین عوامل خطر بیماری قلبی، به‌ویژه آترواسکلروز است. ترک سیگار بهترین راه برای کاهش خطر بیماری قلبی و عوارض آن است.

کنترل فشار خون: اندازه‌گیری فشار خون باید حداقل هر دو سال یک‌بار انجام شود. اگر فردی دچار بیماری قلبی یا فشار خون بالا باشد، باید فشار خون او دفعات بیشتری مورد آزمایش قرار گیرد. واحد اندازه‌گیری فشار خون میلی‌متر جیوه است. در این صورت حد نرمال آن بین ۸۰ و ۱۲۰ میلی‌متر جیوه است.

کنترل و بررسی کلسترول: اگر در سن ۲۰ سالگی هستید با پزشک خود در مورد آزمایش کلسترول مشورت کنید و بعد از آن هر ۵ سال یک‌بار تست کلسترول انجام دهید. اگر در خانواده، سابقه‌ی کلسترول بالا دارید بهتر است که آزمایش کلسترول را زودتر انجام دهید. اگر نتیجه آزمایش نشان داد که کلسترول شما نرمال نیست پزشک آزمایش‌های دیگری برای شما تعیین می‌کند. بیشتر مردم، باید «کلسترول بد خون» (LDL) زیر ۱۳۰ میلی‌گرم بر دسی لیتر یا همان ۳٫۴ میلی‌مول بر لیتر داشته باشند. برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به بیماری قلبی قرار دارند مقدار LDL باید زیر ۱۰۰ میلی‌گرم بر دسی لیتر باشد. اگر شخصی سابقه بیماری قلبی یا دیابت دارد مقدار LDL او باید زیر ۷۰ میلی‌گرم بر دسی لیتر باشد.

کنترل دیابت: در صورت ابتلا به بیماری دیابت، کنترل قند خون باعث کاهش خطر ابتلا به بیماری قلبی می‌شود.

تحرک زیاد: انجام ورزش باعث کنترل عوامل مؤثر در ابتلا به بیماری قلبی مانند وزن، کلسترول، دیابت و فشار خون می‌شود. اگر مشکل یا نقصی در قلب خود دارید، بهتر است قبل از انجام هرگونه ورزش با پزشک خود در این مورد صحبت کنید. بهتر است با تأیید دکتر، در بیشتر روزهای هفته بین ۳۰ تا ۶۰ دقیقه ورزش کنید.

رژیم غذایی سالم: استفاده از رژیم غذایی سالم که شامل سبزیجات، میوه‌ها و حبوبات است، باعث کنترل وزن، کلسترول و فشار خون می‌شود.

حفظ وزن سالم: داشتن اضافه وزن باعث افزایش خطر ابتلا به بیماری قلبی می‌شود. داشتن BMI کمتر از ۲۵ و دور کمر ۸۹ سانتی‌متر یا کمتر، راه درستی برای پیشگیری و درمان بیماری قلبی است.

کنترل استرس: استرس باید با استفاده از برخی تکنیک‌ها مانند تنفس عمیق و آرام‌ کردن عضله کنترل شود.

مبارزه با افسردگی: افسردگی می‌تواند خطر ابتلا به بیماری قلبی را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. اگر در زندگی خود احساس ناامیدی دارید، هر چه سریع‌تر به پزشک مراجعه کنید.

رعایت بهداشت: دوری از افراد مبتلا به بیماری‌های عفونی مانند سرماخوردگی، واکسینه شدن مداوم در برابر آنفولانزا، شستن منظم دست‌ها و مسواک زدن به‌طور مرتب می‌تواند به بهبود سلامتی کمک کند. تحت نظر پزشک بودن، باعث می‌شود که بیماری سریع تشخیص داده شود و درست به‌موقع نسبت به درمان آن اقدام شود.

راه‌های مقابله با بیماری‌های قلبی

مبتلا شدن شما یا یکی از عزیزان‌تان به بیماری‌های قلبی، ممکن است باعث افسردگی و ناامیدی شما شود. خوشبختانه راه‌هایی برای بهبود زندگی و مقابله با این بیماری وجود دارد، مانند:

توان‌بخشی قلب: برای افرادی که به خاطر بیماری قلبی عروقی، عمل جراحی شده یا دچار حمله قلبی شده‌اند، از توان‌بخشی قلب برای درمان و بهبود سریع بیماری استفاده می‌کنند. توان‌بخشی قلب شامل توصیه‌های ورزشی مناسب، مشاوره تغذیه و آموزش روش درست زندگی است.

استفاده از کمک و یاری گروه‌های حمایتی: درد دل و صحبت با خانواده و دوستان در مورد بیماری ضروری است ولی اگر در این مورد نیاز به کمک بیشتری داشته باشید، بهتر است با پزشک در مورد پیوستن به یک گروه حمایتی، مشورت کنید. همدردی با افرادی که بیماری مشابه با شما دارند باعث قوت قلب شما می‌شود.

انجام معاینات پزشکی مکرر: اگر بیماری، دائم در حال تغییر وضعیت باشد، بهتر است آزمایشات و معاینات به‌طور منظم و مکرر انجام شوند تا بیماری تحت کنترل بماند.

شرایط لازم برای ملاقات با پزشک

برخی از بیماری‌های قلبی مانند نقص قلبی بدون مراجعه به پزشک تشخیص داده می‌شوند و همچنین ممکن است شخص مبتلا به این بیماری تا قبل از اینکه دچار حمله قلبی نشده است، در جریان بیماری خود نباشد. در صورت مشاهده هرگونه علائم بیماری قلبی یا داشتن سابقه خانوادگی حتماً برای انجام بررسی‌های لازم به یک متخصص قلب مراجعه کنید. در اینجا برخی از اطلاعاتی که برای کمک به ملاقات با پزشک لازم است، بررسی شده است:

شما هر کدام را که می‌توانید، انجام دهید.

۱- در مورد شرایط و محدودیت‌های لازم برای ملاقات با پزشک آگاهی به دست آورید. هنگامی‌که از پزشک وقت می‌گیرید در مورد شرایط لازم قبل از ملاقات سؤال کنید. مثلاً قبل از انجام آزمایش کلسترول، نباید هیچ غذایی خورده شود.

۲- یک دفترچه تهیه کنید، موارد زیر را در آن بنویسید و همراه خود به قرار ملاقات ببرید.

  • علائم و نشانه‌هایی که در خود می‌بینید حتی اگر به بیماری قلبی مربوط نباشد.
  • سوابق خانوادگی
  • فشارخون، کلسترول و دیابت
  • فهرستی از مکمل‌ها، داروها و ویتامین‌هایی که مصرف می‌کنید.

۳- با شخصی که زیاد همراه شما است، در مورد یادآوری ثبت این اطلاعات، صحبت کنید.

۴- خود را برای صحبت کردن در مورد رژیم غذایی، سیگار و ورزش با پزشک آماده کنید. اگر تا به حال ورزش نکرده‌اید، در مورد چگونگی شروع آن با پزشک مشورت کنید.

۵- هر سؤالی را که در ذهن دارید از پزشک بپرسید.

برخی سؤالات اساسی در مورد بیماری‌های قلبی وجود دارد که شما باید از پزشک بپرسید:

  • علائم یا شرایط بیماری من چیست؟
  • علت‌های احتمالی علائمی که من مشاهده می‌کنم چه می‌تواند باشد؟
  • به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟
  • بهترین روش درمان چیست؟
  • چه غذاهایی باید بخورم و از خوردن چه غذاهایی باید پرهیز کنم؟
  • در چه حد باید فعالیت بدنی داشته باشم؟
  • برای این بیماری چه آزمایش‌هایی باید انجام دهم؟ به‌طور مثال نیازی به آزمایش کلسترول است یا نه؟
  • روش‌های جایگزین برای این روش‌های پیشنهادی برای درمان دارید؟
  • چگونه می‌توانم سلامتی سایر اعضای بدنم را مدیریت کنم؟
  • آیا بعد از این، محدودیت‌هایی در زندگی من به وجود می‌آید؟
  • حتماً باید به یک متخصص مراجعه کنم؟
  • آیا به‌جای داروهایی که تجویز کرده‌اید، می‌توانم از داروهای دیگری استفاده کنم؟
  • آیا بروشور آموزشی دارید که من برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر، آن را مطالعه کنم؟ مراجعه به چه سایتی را به من توصیه می‌کنید؟

 

اگر به غیر از این سؤالات، سؤال دیگری نیز داشتید حتماً از پزشک بپرسید.

پزشک چه سؤالاتی از شما خواهد داشت؟

پزشک شما احتمالاً برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر سؤالات زیر را می‌پرسد:

  • بروز علائم از چه زمانی شروع شد؟
  • آیا به‌صورت مداوم این نشانه‌ها را مشاهده می‌کنید؟
  • شدت این علائمی که مشاهده می‌کنید، چقدر است؟
  • با انجام چه کارهایی علائم یا درد شما کاهش می‌یابد؟
  • چه چیزی باعث می‌شود این علائم و دردها شدت پیدا کنند؟
  • آیا در خانواده شما سابقه‌ی بیماری‌هایی مانند بیماری قلبی، کلسترول، فشار خون، دیابت و… وجود دارد؟

اکنون شما چه کاری می‌توانید انجام دهید؟

هرگز برای تغییر شیوه زندگی، مانند ترک سیگار، خوردن غذاهای سالم و فعالیت بیشتر فیزیکی، زود نیست. این‌ها راه‌های اصلی دفاع در برابر بیماری‌های قلبی و عوارض آن هستند.

 

منبع: چطورپدیا

روش تشخیص علائم بیماری التهاب روده

روش تشخیص علائم بیماری التهاب روده

بخش اول: شناسایی علائم IBD

۱- از میزان خطر ابتلا به IBD آگاه باشید. علت دقیق بروز IBD کماکان شناخته نشده است؛ اما پزشکان عواملی که سبب تشدید این بیماری می‌شوند را شناسایی کرده‌اند. آگاهی از خطر ابتلا به این بیماری، به بیمار کمک می‌کند تا سریعاً آن را شناسایی کرده و در اسرع وقت پس از تشخیص دقیق، دوره درمان را آغاز نماید.

  • این بیماری در اکثر مبتلایان، پیش از سن ۳۰ سالگی تشخیص داده می‌شود؛ همچنین ممکن است در برخی از بیماران تا سن ۵۰ یا ۶۰ سالگی پیشرفت نکند.
  • اگر یک فرد نزدیک، همانند یکی از والدین یا خواهر و برادر فرد مبتلا به IBD باشد، وی نیز در معرض خطر ابتلا به این بیماری خواهد بود.
  • سیگار به طرز قابل توجهی خطر ابتلا به بیماری کرون را افزایش می‌دهد.
  • در صورت ابتلا به بیماری، استفاده از داروهای «ضدالتهاب غیراستروئید» (NSAIDS) مانند ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم و دیکلوفناک سدیم، خطر پیشرفت بیماری را افزایش داده و آن را شدیدتر می‌کند.
  • عوامل محیطی، مانند زندگی در یک منطقه شهری، آب‌وهوای آلوده و رژیم غذایی پرچرب و تصفیه شده، می‌تواند خطر ابتلا به IBD را افزایش دهد.

۲- علائم بیماری کرون را تشخیص دهید. اگرچه بیماری کرون و کولیتیس اولسراتیو علائم مشابهی دارند؛ اما کماکان تفاوت‌هایی دارند. شناخت علائم بیماری کرون جهت مراجعه به پزشک برای تشخیص دقیق و توجه به اقداماتی برای کنترل بیماری در زندگی روزمره بسیار حائز اهمیت است. همه‌ی بیماران علائم شدید ندارند، بنابراین شناخت راه‌های مختلفی که این بیماری نمود می‌یابد، بسیار مهم است.

  • از نشانه‌های این بیماری اسهال مداوم، گرفتگی و درد شکم، تب و خونریزی مدفوع است.
  • کرون با از دست دادن اشتها و کاهش وزن همراه است؛ همچنین می‌تواند بر مفاصل، چشم‌ها، پوست و کبد فرد بیمار تأثیر بگذارد.
  • شایع‌ترین عارضه بیماری کرون، انسداد روده به علت تورم و بافت زخمی است.
  • احتمال ظهور علائم انسداد مانند دردِ گرفتگی، استفراغ و نفخ وجود دارد؛ همچنین جراحات و زخم‌های دستگاه گوارش، ممکن است ظهور ناسورها را در پی داشته باشند.
  • افراد مبتلا به بیماری کرون بیشتر در معرض خطر سرطان روده بزرگ بوده و نسبت به سایر افراد، بیشتر به توجه و وارسی نیاز دارند.

۳- علائم بیماری کولیتیس اولسراتیو را بشناسید. اگرچه این بیماری علائمی مشابه بیماری کرون دارد؛ با این وجود تا حدودی متفاوت است. شناخت علائم بیماری کولیتیس اولسراتیو جهت مراجعه به پزشک برای تشخیص دقیق و توجه به اقداماتی برای کنترل بیماری در زندگی روزمره بسیار حائز اهمیت است.

  • علائم معمول کولیتیس اولسراتیو شامل خونریزی مدفوع مکرر، درد شدید شکم و افسردگی شدید است که روان شدن روده و اسهال را در پی دارد.
  • از دست دادن اشتها و کاهش وزن از علائم رایج کولیتیس اولسراتیو است؛ این علائم ممکن است با خستگی و نفخ شکم همراه باشند.
  • اکثر افراد مبتلا به کولیتیس اولسراتیو علائم خفیف دارند؛ اگرچه برخی دیگر گرفتگی شدید، تب، اسهال خونی و استفراغ را تجربه می‌کنند.
  • خونریزی شدید ممکن است به بروز کم‌خونی در بیماران مبتلا به این بیماری منجر شود. همچنین احتمال ظهور ضایعات پوستی، درد مفاصل، اختلالات کبدی و التهاب چشمی نیز در این بیماران وجود دارد.
  • افراد مبتلا به کولیتیس اولسراتیو بیشتر در معرض خطر سرطان روده بزرگ قرار داشته و همانند بیماران مبتلا به بیماری کرون، می‌بایست به‌طور منظم چکاپ شوند.

۴- عملکرد بدن را به‌دقت بررسی نمایید. برای شناسایی علائم IBD، نیاز است که بدن و عملکردهای آن را به‌دقت مورد بررسی قرار گیرد. علائمی همچون اسهال یا تب، به‌ویژه در مراحل اولیه، به‌خوبی می‌توانند حاکی از وجود این بیماری باشند.

  • به تحرکات روده‌ای مانند اسهال مکرر و یا نیاز فوری به تخلیه روده توجه داشته باشید.
  • پیش از شستن خود، روی دستمال یا کاسه توالت به دنبال نشانه‌هایی از خونریزی بگردید.
  • لباس زیر و حوله‌ی خود را به دنبال علائمی از خونریزی مقعد یا نشت روده به‌دقت وارسی نمایید.
  • بسیاری از بیماران مبتلا به IBD همواره تب پایینی داشته و ممکن است تعرق شبانه را تجربه کنند.
  • این بیماری در بسیاری از بانوان مبتلا، موجب به هم خوردن چرخه‌ی قائدگی خواهد شد.

۵- میزان اشتها و وزن خود را ارزیابی کنید. اگر طی مدت اخیر دائماً کاهش اشتهای شدید یا کاهش وزن ناخواسته داشته‌اید و همه‌ی این‌ها در کنار سایر علائم IBD ظهور کرده، این مسئله را جدی بگیرید. این نشانه‌ها ممکن است از علائم ابتلا به این بیماری و بیانگر ضرورت مراجعه به پزشک باشند.

  • از دست دادن اشتها شاید به سبب درد شکم، گرفتگی و التهاب بوده که می‌تواند کاهش وزن ناخواسته در پی داشته باشد.

۶- به تیر کشیدن و درد توجه نمایید. بیماری التهاب روده ممکن است با درد شدید و مزمن در ناحیه شکم ظهور کرده و حتی گاهی درد مفاصل را در پی داشته باشد. اگر برای مدت طولانی از درد شکم یا مفاصل رنج می‌برید و می‌دانید که این مسئله به سایر شرایط یا فعالیت‌های بدنی مربوط نیست، آگاه باشید که ممکن است نشانه‌ای از بیماری IBD باشد.

  • درد شکم یا گرفتگی عضلانی از عوارض این بیماری است.
  • از دیگر احتمالات این بیماری، نفخ به همراه درد و گرفتگی خواهد بود.
  • تیر کشیدن‌ها و دردهای ناشی از این بیماری ممکن است به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابند.
  • مراقب درد مفاصل و التهاب چشم باشید.

۷- پوست خود را وارسی کنید. پوست را به دنبال اثری از هرگونه تغییر در رنگ یا بافت آن همانند برآمدگی‌های قرمز رنگ، زخم، یا جوش بررسی نمایید. این نشانه‌ها در کنار علائم دیگر، می‌توانند حاکی از وجود بیماری IBD باشند. برخی از ضایعات پوستی به فیستولا، ظهور حفره‌هایی روی پوست، منجر می‌شوند.

بخش دوم: تشخیص و درمان پزشکی

۱- به پزشک خود مراجعه کنید. بیمار زمانی که در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارد، در صورت مشاهده‌ی هرکدام از این علائم می‌بایست در اسرع وقت به پزشک معالج مراجعه نماید. تشخیص زودهنگام برای کمک به درمان و مدیریت بیماری بسیار حائز اهمیت است.

  • پزشک ممکن است وجود IBD را پس از رد سایر علل احتمالی تشخیص دهد.
  • پزشک ممکن است برای تشخیص IBD تست‌های مختلفی از بیمار بگیرد.

۲- مراحل معاینه و تشخیص را بگذرانید. اگر پزشک به IBD مشکوک باشد، پس از معاینه فیزیکی به آزمایشاتی برای رد سایر علل احتمالی نیاز خواهد داشت. این آزمایشها تنها راه تائید تشخیص IBD هستند.

  • احتمالاً پزشک معالج برای رد احتمال کم‌خونی که یک عارضه جانبی از بیماری IBD است، به نتایج آزمایش خون نیاز خواهد داشت؛ این آزمایش همچنین تعیین می‌کند که آیا فرد علائمی از وجود عفونت، باکتری یا ویروس در بدن دارد یا خیر.
  • همچنین برای تشخیص خونریزی پنهان مدفوع، ممکن است نیاز باشد تا بیمار نمونه مدفوعی به نام تست خون مخفی در مدفوع را تحویل دهد.
  • پزشک برای بررسی روده، یک فرایند آندوسکوپی مانند کولونوسکوپی یا آندوسکوپی فوقانی را به بیمار توصیه می‌نماید. در این روش، یک دوربین کوچک وارد بخشی از دستگاه گوارش بیمار می‌شود؛ اگر پزشک نواحی ملتهب یا غیرطبیعی مشاهده کند، دستور بافت‌برداری می‌دهد. این کار در روند تشخیص از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
  • همچنین ممکن است بیمار به گذراندن یک پروسه‌ی عکس‌برداری مانند اشعه ایکس، CT، یا MRI توصیه شود. این تصاویر در بررسی بافت دستگاه گوارش و شناسایی عوارض جانبی IBD همانند سوراخ روده به پزشک کمک می‌کنند.

۳- تحت درمان IBD قرار گیرید. اگر پس از آزمایشات لازم، پزشک وجود بیماری IBD را تائید نماید، بر اساس شدت بیماری دوره درمان را تعیین خواهد کرد. راه‌های مختلفی برای درمان و مدیریت این بیماری وجود دارد.

  • درمان IBD در واقع تلاش برای کاهش التهاب است که خود سبب ظهور سایر علائم بیماری می‌شود. هیچ درمان خاصی برای این بیماری وجود ندارد.
  • درمان IBD عموماً بر اساس دارودرمانی یا عمل جراحی است. اکثر افراد مبتلا به بیماری کرون، می‌بایست در طول عمر خود چندین عمل جراحی را بگذرانند.
  • پزشک ممکن است داروهای ضدالتهاب مانند آمینوسالیسیلات یا کورتیکواستروئیدها را تجویز کند تا موقتاً IBD را تسلی بخشد. عوارض جانبی این داروها تعرق شبانه، بی‌خوابی، بیش فعالی و رشد شدید موهای صورت خواهد بود.
  • برخی از پزشکان ممکن است داروهای ایمونوساپرسانت که در واقع محدود کننده‌ای برای سیستم ایمنی بوده را تجویز نمایند. داروهایی مانند سیکلوسپورین، اینفلیکسیماب یا متوترکسات.
  • همچنین پزشک ممکن است برای کنترل یا پیشگیری از عفونت، یک آنتی بیوتیک مانند سیپروفلوکساسین تجویز کند.

۴- عمل جراحی را بگذرانید. در مواردی که تغییر دارو و سبک زندگی نتواند به بهبود IBD کمک کند، پزشک برای درمان بیمار، به عمل جراحی روی می‌آورد. توسل به عمل جراحی آخرین راه‌حل ممکن بوده و می‌تواند عوارض جانبی ناخوشایند و زودگذری را موجب شود.

  • در جراحی‌های کولیتیس اولسراتیو و بیماری کرون، بخش‌هایی از دستگاه گوارش حذف خواهند شد.
  • پس از جراحی، بیمار برای تمام طول عمر خود ناچار به استفاده از یک کیسه کلوستومی است. زندگی با کیسه مدفوع، تغییر دشواری به نظر می‌رسد؛ اما در عوض بیمار قادر است به‌راحتی و فعالانه به زندگی خویش ادامه دهد.
  • تقریباً نیمی از افرادی که از بیماری کرون رنج می‌برند، به عمل جراحی نیاز دارند؛ هرچند که این جراحی نیز قادر به درمان بیماری نخواهد بود. جراحی کلوستومی می‌تواند جنبه‌های گوارشی بیماری کولیت اولسراتیو را درمان کند؛ اما قادر به رفع نشانه‌های سیستمی بیماری مانند روماتیسم مفصلی، یووئیتو … نخواهد بود.

بخش سوم: تلاش برای درمان طبیعی

۱- تغذیه و عادات غذایی خود را تغییر دهید. طبق شواهد موجود، تغییر رژیم غذایی و مصرف مکمل در بهبودی علائم IBD مؤثر است؛ از این رو پزشک معالج در کنار درمان پزشکی، اعمال تغییراتی در نوع خوراک و عادات غذایی را نیز توصیه خواهد کرد.

  • پزشک معالج برای کمک به استراحت روده و کاهش التهاب آن، ممکن است استفاده از لوله تغذیه یا تزریق مواد مغذی به بدن را تجویز کند.
  • پزشک برای کاهش انسداد روده، رژیم غذایی کم پسماند را به بیمار توصیه خواهد کرد. غذاهای کم پسماند که شامل مقادیر بسیار کم فیبر هستند، عبارت‌اند از ماست، سوپ خامه‌ای، نان سفید تصفیه شده، پاستا و کراکر. همچنین بهتر است از مصرف میوه‌ها و سبزیجات خام، آجیل و محصولات دانه کامل پرهیز کرد.
  • پزشک ممکن است برای جایگزینی مواد مغذی از دست رفته در اثر علائم IBD، مصرف مکمل‌های آهن، کلسیم و ویتامین‌های D و B را پیشنهاد کند.
  • صرف وعده‌های غذایی کوچک که میزان چربی و فیبر پایین دارند، به بهبود علائم IBD کمک زیادی خواهد کرد.
  • نوشیدن مایعات زیاد در کاهش علائم IBD مؤثر خواهد بود. آب بهترین انتخاب ممکن برای هیدراته نگاه داشتن بدن است.

۲- راه‌های درمانی جایگزین را در نظر داشته باشید. هرچند اکثر این روش‌ها چندان مفید عمل نمی‌کنند، اما گاهی برای برخی از بیماران نتایج مثبتی در پی داشته‌اند. پیش از هرگونه تلاش جهت آغاز درمان‌های گیاهی یا جایگزین، با یک پزشک صحبت کنید.

  • مطالعات اخیر نشان داده که درمان‌های جایگزین مانند مصرف فیبر محلول و یا مواد پروبیوتیک، نوشیدن چای روغن نعنا یا تلاش برای درمان هیپنوتیزم و درمان رفتاری- شناختی در کاهش برخی از علائم IBD مؤثر عمل می‌کنند.

۳- عادات شیوه زندگی خود را تغییر دهید. تغییر در عادات شیوه زندگی می‌تواند به کنترل و مدیریت IBD کمک نماید. این تغییرات، از ترک سیگار گرفته تا دوری از استرس در تسکین علائم این بیماری مؤثر خواهند بود.

  • کشیدن سیگار بر تشدید بیماری کرون تأثیر بسزایی داشته و بیمارانی که سیگار می‌کشند، بیش از سایرین در معرض عود بیماری و نیاز به جراحی مجدد قرار می‌گیرند.
  • کاهش استرس در بهبود علائم IBD مؤثر است. فرد بیمار می‌تواند به کمک تمرین‌های تمدد اعصاب، تنفس منظم و یا مراقبه میزان استرس خود را کاهش دهد.
  • ورزش منظم و آهسته نه‌تنها سبب کاهش استرس شده؛ بلکه گاهی می‌تواند عملکرد روده را نیز به حالت طبیعی بازگرداند. برای اطلاع از بهترین ورزش‌های موجود جهت مدیریت IBD، با پزشک معالج صحبت نمایید.

بخش چهارم: درک IBD

یماری کرون و کولیتیس اولسراتیو

۱- در رابطه با IBD مطالعه کنید. از آنجا که IBD یک چتر واژه برای بیماری کرون و کولیتیس اولسراتیو بوده، آشنایی با تفاوت‌های این دو بیماری مشابه به جهت تأثیر مستقیم بر تشخیص مؤثر علائم بیماری و درمان به‌موقع، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

  • بیماری کرون، به التهاب مزمن دستگاه گوارش اطلاق می‌شود. در مقایسه با کولیتیس اولسراتیو، بیماری کرون اغلب نواحی انتهایی روده کوچک یا ایلئوم و نواحی ابتدایی روده بزرگ را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ البته ظهور آن در سایر بخش‌های دستگاه گوارش فرد بیمار، از دهان گرفته تا مقعد، امری طبیعی و محتمل است.
  • کولیتیس اولسراتیو و کرون، هر دو پاسخ‌های ایمنی غیرطبیعی بدن هستند؛ اما هر کدام نواحی متفاوتی از بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند. کولیتیس اولسراتیو سبب بروز التهاب مزمن در روده بزرگ و ایجاد جراحات باز یا زخم در روده بزرگ می‌شود. به‌طور کلی این بیماری تنها روده بزرگ را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ در حالی که بیماری کرون می‌تواند هر بخشی از دستگاه گوارش را آلوده کند.

۲- پیوستن به یک گروه حمایتی یا مراجعه به درمانگر. این بیماری برای خود فرد و عزیزان وی بسیار طاقت فرسا است. پیوستن به یک گروه حمایت از بیماران مبتلا به IBD یا صحبت با سایر پزشکان و درمانگران می‌تواند در درک و مدیریت بیماری بسیار اثر بخش باشد.

 

منبع: چطورپدیا

علایم و آزمایشات لازم برای تشخیص بیماری پارکینسون

علایم و آزمایشات لازم برای تشخیص بیماری پارکینسون

بخش اول: شناخت علائم بیماری پارکینسون

علائم بیماری پارکینسون

۱- مراقب لرزش دست‌ها و یا انگشتان خود باشید. یکی از اولین شکایاتی که بسیاری از پزشکان پیش از تشخیص بیماری پارکینسون از جانب مراجعین می‌شنوند، لرزش ناخواسته یا رعشه‌ی دست، انگشتان دست، بازوها، پاها، فک و صورت است.

  • لرزش می‌تواند علل گوناگون داشته باشد. بیماری پارکینسون یکی از شایع‌ترین علل آن بوده و رعشه اغلب اولین نشانه‌ی این بیماری است.
  • لرزش و سایر علائم ممکن است در ابتدا تنها در یک سمت بدن ظاهر شوند و یا در یک سمت بدن شدیدتر از سایر نقاط باشند.
  • لرزش مداومی به نام قرص نورد که در واقع تکان بین انگشت شست و انگشت اشاره بوده و در ظاهر گویا فرد قرصی بین انگشتان خود قرار داده، مشخصه لرزش پارکینسونی است.

۲- مراقب راه رفتن بی‌نظم باشید. از علائم رایج پارکینسون، قدم زدن با گام‌های کوتاه و متمایل به جلو است. حفظ تعادل برای افراد مبتلا به پارکینسون اغلب دشوار بوده و دائم در حال سقوط رو به جلو هستند، این مسئله سبب می‌شود که فرد سریع‌تر و سریع‌تر راه برود تا از سقوط وی جلوگیری شود. این الگو تند پیمایی نامیده شده و در بیماری پارکینسون بسیار رایج است.

حفظ تعادل

۳- وضعیت ایستادن خود را بررسی کنید. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، اغلب در حالت ایستاده یا حین راه رفتن از کمر خم می‌شوند؛ زیرا این بیماری می‌تواند در وضعیت ایستادن و حفظ تعادل بیمار مشکلاتی ایجاد کرده و سبب بروز رژیدیتی (کندی حرکت) شود. همچنین اغلب بازوها و سر بیمار به‌گونه‌ای خم می‌شوند که گویی شخص از ناحیه آرنج خم شده و سر وی به سمت پایین افتاده است.

  • رژیدیتی موضعی بدن را بررسی کنید. این علامت با عنوان رژیدیتی چرخ دنده‌ای شناخته می‌شود و زمانی که شخص معاینه کننده بازوی بیمار را با حرکات انعطافی و انبساطی حرکت می‌دهد، نشان برجسته‌ای برای خشکی و سفتی بدن خواهد بود.رژیدیتی و مقاومت در برابر حرکت، حین مشاهده‌ی حرکت سخت مچ دست و آرنج قابل تشخیص است.

برادیکینزی

۴- تحرک آهسته یا کج و ناهموار را بررسی کنید. برخی از علائم پارکینسون به علت حرکات آهسته که نشانه‌ی قوی‌تری از این بیماری بوده و همچنین به‌عنوان برادیکینزی شناخته شده، ایجاد می‌شوند. این مسئله در درجه اول بر روی عملکردهای حرکتی بدن از جمله راه رفتن و تعادل در نوشتن و حتی عملکردهای حرکتی بازتابی یا بی‌اختیار، تأثیر می‌گذارد.

  • در حرکات ارادی خود به دنبال حالت خمیدگی بگردید. افرادی که مبتلا به پارکینسون هستند، علاوه بر حرکات غیرارادی، ممکن است در کنار تحرک آهسته، اختلالاتی نیز در حرکات ارادی خود داشته باشند. برخی از راه‌های درمان این بیماری ممکن است موجب بروز مشکلاتی در حرکات ناارادی یا حین تحرک شوند؛ این اختلال حرکتی دیسکینزی نامیده می‌شود. خمیدگی‌ها (دیسکینزی‌ها) در ظاهر مشابه تیک بوده و با استرس روانی شدیدتر می‌شوند.
  • دیسکینزی پیشرفته اغلب در بیمارانی دیده می‌شود که برای مدت زمان معینی از داروهای لوودوپا استفاده کرده‌اند.

۵- اختلالات شناختی را بررسی نمایید. بروز برخی از اختلالات شناختی در اوایل دوره بیماری بسیار شایع است.

۶- اختلالات گفتاری را بررسی نمایید. در حدود ۹۰ درصد از افرادی که مبتلا به بیماری پارکینسون هستند، برخی از علائم اختلالات گفتاری نیز به چشم می‌خورد. این اختلالات ممکن است در قالب صحبت آرام، تنفس دشوار یا صدای زمخت حین صحبت و کاهش صراحت زبان نمود یابند. گاهی به سبب عدم تحرک ماهیچه‌های صوتی، صدای فرد ملایم و نجوا گونه می‌شود.

۷- نشانه‌های افسردگی یا اضطراب را بررسی کنید. تا ۶۰ درصد از مبتلایان به این بیماری ممکن است علائم اضطراب و یا افسردگی داشته باشند. پارکینسون با تأثیر بر برخی از بخش‌های تثبیت‌کننده حالات فرد در مغز، منجر به افزایش احتمال افسردگی می‌شود، به‌ویژه برای بیمارانی که در آخرین مراحل بیماری به سر می‌برند؛ زیرا برای این افراد کیفیت زندگی بسیار مطرح است.

۸- مشکلات دستگاه گوارش را بررسی کنید. عضلاتی که برای حرکت دادن غذا در طول دستگاه گوارش مورد استفاده قرار می‌گیرند نیز تحت تأثیر این بیماری قرار خواهند گرفت. این مسئله می‌تواند به بروز انواع مشکلات دستگاه گوارشی همچون عدم کنترل مدفوع و یبوست منجر شود.

  • این علائم اغلب به همراه مشکل بلع غذا ظهور می‌کنند.

۹- مراقب اختلالات خواب باشید. بسیاری از حرکات غیرارادی که از این بیماری نشات می‌گیرند، به‌طور جدی یک شب خواب کامل را برای افراد مبتلا دشوار می‌کنند. سایر علائم، مانند رژیدیتی عضلانی غلت خوردن در خواب را سخت کرده و یا با ایجاد مشکلات مثانه، بیداری شبانه برای تخلیه ادرار را در پی دارد. این مسئله از دیگر اختلالات خواب بوده که توسط بیماران تجربه شده است.

بخش دوم: آزمایش برای بیماری پارکینسون

۱- علائم را در خانه تست کنید. در حالی‌که علائم به‌تنهایی نمی‌توانند تشخیص دقیقی ارائه دهند، با مطالعه چندین مقاله برای تست علائم، می‌توان اطلاعات کاملی از آن‌ها به پزشک معالج ارائه داد. زمانی که بیمار در مورد پارکینسون از پزشک سوالاتی می‌پرسد، اولین گام دکتر انجام یک معاینه‌ی فیزیکی خواهد بود. به این ترتیب، خود بیمار نیز با داشتن اطلاعات کافی، می‌تواند به دنبال علائم مورد نظر پزشک بگردد.

  • دست را روی پای خود گذاشته و هرگونه لرزش یا رعشه را بررسی کنید. برخلاف سایر انواع لرزش، رعشه‌ای که مرتبط به این بیماری است، حین استراحت شدیدتر می‌شود.
  • به حالت بدن خود توجه کنید. اغلب افراد مبتلا به این بیماری، عموماً کمی به سمت جلو خمیده می‌ایستند؛ در حالی که سر به سمت پایین افتاده و آرنج‌ها خم شده‌اند.

۲- به پزشک معالج مراجعه کنید. در نهایت، تشخیص درست تنها از جانب پزشک ممکن است. یک قرار ملاقات ترتیب داده و سابقه‌ی علائم و نگرانی‌های خود را به وی بگویید. اگر پزشک تشخیص دهد که پارکینسون یکی از علل بالقوه است، احتمالاً برای تشخیص دقیق چندین آزمایش انجام خواهد داد.

  • توجه داشته باشید که تشخیص بیماری پارکینسون در مراحل ابتدایی مشکل نیست. هیچ آزمایش منحصر به فردی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد؛ در عوض پزشک ممکن است چندین آزمایش دیگر انجام دهد تا احتمال بیماری‌هایی مانند سکته مغزی، هیدروسفالی یا لرزش ذاتی خوش‌خیم که علائمی مشابه پارکینسون دارند را حذف کند. شرایط دیگری که مشابه این بیماری به نظر می‌رسد، لرزش ذاتی است که اغلب در خانواده‌ها اتفاق افتاده و در دست‌های کشیده بیشتر نمود دارد.
  • همچنین پزشک معالج ممکن است بیمار را به یک متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهد؛ فردی که متخصص مشکلات سیستم عصبی است.

۳- یک معاینه فیزیکی داشته باشید. اولین گام دکتر، انجام یک معاینه فیزیکی برای یافتن علائم مختلف خواهد بود.

  • آیا بیان مناسبی دارید؟
  • آیا حین استراحت، نشانه‌هایی از لرزش بازوها را احساس می‌کنید؟
  • آیا در نواحی گردن یا دست و پا احساس خشکی و سفتی دارید؟
  • چقدر راحت می‌توانید از جا بلند شده و بایستید؟
  • آیا قدم‌های طبیعی دارید و حین راه رفتن، دست‌ها به‌صورت متقارن در اطراف بدن حرکت می‌کنند؟
  • آیا هنگامی که تحت فشار کمی قرار می‌گیرید، می‌توانید تعادل خود را سریعاً بازیابید؟

۴- در صورت لزوم، آزمایش‌های بیشتری را امتحان کنید. آزمایش‌های تصویربرداری مانند MRI، سونوگرافی، SPECT و اسکن‌های PET، معمولاً در تشخیص پارکینسون چندان مؤثر عمل نمی‌کنند؛ با این حال، در برخی موارد ممکن است پزشک معالج برای کمک در روند تشخیص پارکینسون از بیماری‌های مشابه، از بیمار بخواهد که یک مورد از این آزمایش‌ها بگذراند. با توجه به هزینه‌ی اسکن، ماهیت تهاجمی روش‌ها و عدم دسترسی آسان به دستگاه‌های تصویربرداری، در اغلب موارد بعید است که پزشک معالج این تصاویر را به‌عنوان ابزاری برای تشخیص پیشنهاد کند.

  • یک تصویر MRI ممکن است به پزشک کمک کند تا بیماری پارکینسون را از شرایطی که علائم مشابهی دارد، مانند فلج پیش‌رونده فوق هسته‌ای و آتروفی سیستم چندگانه تمییز دهد.

۵- پاسخ خود به درمان را ارزیابی کنید. درمان شامل افزایش اثر دوپامین، انتقال دهنده عصبی مغز، تحت تأثیر پارکینسون بوده و همچنین ممکن است شامل تزریق لوودوپا باشد، داروئی که اغلب برای این بیماری تجویز شده و مؤثرترین دارو برای درمان آن است. این دارو معمولاً به‌عنوان ترکیب لوودوپا – کاربیدوپا استعمال می‌شود. در برخی موارد، پزشک ممکن است یک آگونیست دوپامین مانند پرامیپکسول که محرک گیرنده‌های دوپامین بوده را تجویز نماید.

  • اگر علائم بیماری به‌قدر کافی جهت استفاده از دارو پیشرفته باشند، پزشک ممکن است نسخه‌ای تجویز کند تا تأثیر دارو را بر علائم بررسی نماید. بیماری‌های مشابه پارکینسون، عموماً سخت‌تر از این بیماری به درمان پاسخ می‌دهند؛ بنابراین زمانی که پاسخ بیمار به دارو قابل قبول است، به احتمال قوی تشخیص درست پارکینسون خواهد بود.

بخش سوم: درمان بیماری پارکینسون

۱- داروها را امتحان کنید. متأسفانه هنوز برای بیماری پارکینسون درمانی ارائه نشده است؛ با این حال، برای درمان علائم مختلف، طیف گسترده‌ای از داروهای گوناگون وجود دارد. برخی از داروهای درمان پارکینسون عبارت‌اند از:

  • ترکیب لوودوپا – کربیدوپا (ساینمت، پارکوپا، استالوو و غیره) که علائم مختلف حرکتی را در اوایل ظهور بیماری و در مراحل پیشرفته درمان می‌کند.
  • آگونیست‌های دوپامین (آپوکین، پارلودل، نیوپرو و غیره) که باعث تحریک گیرنده‌های دوپامین شده و مغز را فریب می‌دهد که در حال دریافت دوپامین است.
  • آنتی کولینرژیک (آرتان، کوگنتین و غیره) که عمدتاً برای کمک به رفع لرزش استفاده می‌شود.
  • مهارکننده‌های MAO-B (الدپریل، کاربکس، زلپار و غیره) که تأثیر لوودوپا را تقویت می‌کنند.
  • مهارکننده‌های کومت (کومتان و تاسمار) که با توقف سوخت‌وساز ناشی از لوودوپا، اثر طولانی‌تری دارند.

۲- برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری، ورزش کنید. اگرچه ورزش به هیچ عنوان یک راه حل دائمی برای رفع اثرات پارکینسون نیست؛ اما اثبات شده که در کاهش خشکی بدن، بهبود حرکات، راه رفتن، حالت بدن و حفظ تعادل مؤثر است. تمرینات هوازی (ایروبیک) که بیومکانیک خوب، حالت بدن مناسب، چرخش و حرکات ریتمیک را ایجاب می‌کنند، تأثیر بسزایی خواهند داشت. انواع ورزش‌هایی که در تعدیل اثرات این بیماری مؤثر هستند، عبارت‌اند از:

  • رقص
  • یوگا
  • تایچی
  • والیبال و تنیس
  • کلاس‌های ایروبیک

۳- به یک فیزیوتراپ مراجعه کنید. برای یافتن بهترین رژیم ورزشی بر اساس درجه پیشرفت بیماری خود، با یک فیزیوتراپ مشورت کنید. فیزیوتراپ قادر است یک روال روتین برای نرمش مناطقی که اخیراً خشک شده یا تحرک آن کم شده، تنظیم نماید.

  • همچنین بهتر است از متخصص فیزیوتراپ خود بخواهید که به‌منظور حصول اطمینان از حداکثر اثربخشی رژیم و جلوگیری از پیشرفت بیماری، از روال روتین شما یک ارزیابی دوره‌ای تنظیم کند.

۴- در مورد جراحی‌های موجود برای درمان پارکینسون تحقیق کنید. تحریک مغزی عمیق (DBS) یک روش جراحی است که بیماری را در مراحل بسیار پیشرفته درمان می‌کند. طی این روش، الکترودهایی در ناحیه آسیب دیده‌ی مغز جاسازی شده که به یک ژنراتور محرک در زیر ترقوه متصل می‌شوند. سپس برای روشن یا خاموش کردن دستگاه در مواقع لازم، یک کنترلر به بیمار داده می‌شود.

  • اثرات DBS اغلب شدید بوده و پزشکان ممکن است این روش را تنها برای افرادی که لرزهای شدید را تجربه می‌کنند، کسانی که عوارض جانبی ناشی از دارو دارند، یا برای بیمارانی که دیگر دارو برای آن‌ها اثربخش نیست، پیشنهاد کنند.

 

منبع: چطورپدیا

علائم بیماری آنوریسم مغزی و درمان آن

علائم بیماری آنوریسم مغزی و درمان آن

در آنوریسم مغزی ، توده‌ای متراکم در رگ‌های خونی مغز ایجاد می‌شود. در این عارضه، بیمار احساس می‌کند که توده‌ای در مغز ایجاد شده است.

هنگام بروز آنوریسم مغزی، خون از رگ‌های مغز به داخل محیط جمجمه جاری می‌شود. آنوریسم مغزی در فضای بین مغز و بافت‌های نازک اطراف ایجاد می‌شود. از این نوع خون‌ریزی‌ها تحت عنوان خون‌ریزی زیر عنکبوتیه (Sub Arachnoid) یاد می‌شود.

آنوریسمی که با پارگی رگ‌های مغز همراه است، حیات بیمار را تهدید می‌کند و نیازمند درمان فوری پزشک است.

توجه داشته باشید که اکثر آنوریسم‌های مغزی دچار پارگی رگ‌ها نمی‌شوند و عوارض بیماری نیز به‌زودی ظاهر نمی‌شوند. معمولاًبیماری آنوریسم‌ در حین اجرای سایر آزمایشات پزشکی شناسایی می‌شوند.

در صورتی که آنوریسم‌های فاقد پارگی رگ‌ها به‌موقع شناسایی شوند، از آسیب‌های بعدی جلوگیری به عمل می‌آید. با پزشک خود مشورت کنید تا بهترین گزینه را انتخاب کنید.

خطرات آنوریسم مغزی

آنوریسم بدون هیچ‌گونه علائم جدی گسترش می‌یابد اما معاینات مستمر از شیوع بیماری جلوگیری خواهند نمود.

علائم بیماری آنوریسم مغزی

۱- آنوریسم با پارگی رگ‌ها. یک سردرد شدید و ناگهانی نشانه‌ی اصلی آنوریسم با پارگی رگ‌ها است. برای بسیاری از افراد اینسردرد بدترین سردردی است که تا به حال تجربه کرده‌اند.

رایج‌ترین علائم آنوریسم با پارگی رگ‌ها عبارت‌اند از:

  • سردردهای شدید و ناگهانی
  • حالت تهوع
  • گرفتگی بینی
  • تار شدن یا دوگانگی بینایی
  • حساسیت به نور
  • حملات عصبی
  • افتادگی پلک‌ها
  • کاهش سطح هوشیاری
  • سرگیجه

۲- آنوریسم با پارگی جزئی. در برخی مواقع آنوریسم با پارگی جزئی رگ‌های خونی همراه می‌شود. در این حالت بیمار ممکن است دچار سردرد ناگهانی و شدید شود. معمولاً پس از پارگی جزئی بر شدت خونریزی افزوده می‌شود.

آنوریسم بدون پارگی رگ‌ها

آنوریسم مغزی بدون پارگی رگ‌ها هیچ گونه علائمی را به دنبال نخواهد داشت. در صورتی که این آسیب‌دیدگی پیشرفت کند، فشار وارده به بافت‌ها و اعصاب نیز افزایش خواهد یافت. در این حالت علائم زیر پدید می‌آیند:

  • درد در قسمت بالا و پایین یک چشم
  • بزرگ شدن مردمک چشم
  • ضعیف شدن قدرت بینایی و دوگانگی دید
  • بی‌حسی یک سمت صورت

زمان مراجعه به پزشک

در صورتی که درد بسیار شدید و ناگهانی را تجربه نمودید، حتماً به پزشک مراجعه کنید.

اگر همراه فردی هستید که دارای علائم سردرد شدید، حملات عصبی یا بی‌هوشی است بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید.

آنوریسم مغزی به دلیل کاهش قطر دیواره‌ی رگ‌ها ایجاد می‌شود. این عارضه اغلب به شکل شاخه‌هایی از جریان‌ها در رگ‌های خونی آسیب دیده نمایان می‌شود.

هرچند امکان ایجاد آنوریسم در تمامی قسمت‌های مغز وجود دارد؛ اما رگ‌های بخش تحتانی مغز محل رایج تشکیل آن محسوب می‌شود.

علل ایجاد آنوریسم

علل واقعی ایجاد این بیماری ناشناخته هستند، اما تعدادی از عوامل ممکن است خطر ابتلا به آن را افزایش دهند.

عوامل بیماری‌زا

برخی عوامل می‌تواند موجب ضعیف شدن دیواره‌ی رگ‌ها شود و در نتیجه احتمال ابتلا به آنوریسم افزایش می‌یابد. آنوریسم در افراد بزرگ‌سال بیشتر از کودکان است. همچنین احتمال ابتلا در زنان بیشتر از مردان است.

عواملی که در گذر زمان احتمال ابتلا به آنوریسم را افزایش می‌دهند

این عوامل عبارت‌اند از:

  • سن بیشتر
  • سیگار کشیدن
  • فشار خون بالا
  • مصرف مواد مخدر به‌خصوص کوکائین
  • مصرف بیش از حد نوشیدنی‌های الکلی

بعضی آنوریسم‌ها پس از ضربه‌ی فیزیکی به سر یا انواع خاصی از عفونت‌های خونی (آنوریسم مایکوتیک) ایجاد می‌شوند.

عوامل بیماری‌زا در زمان تولد

برخی عوامل خاص که به زمان تولد مربوط می‌شوند، خطر ابتلا به آنوریسم را افزایش می‌دهند. این عوامل عبارت‌اند از:

  • ناهنجاری‌های مادرزادی در بافت‌های پیوندی: برای مثال سندروم اهلرز – دنلوس که به ضعف جداره‌ی رگ‌های خونی می‌انجامد.
  • کیست کلیوی: یک بیماری مادرزادی که بافت‌های کلیوی را مملو از مایعات کرده و متعاقباً به افزایش فشار خون می‌انجامد.
  • ناهنجاری در رگ‌های جمجمه: اتصالات نامناسب بین سرخرگ‌ها و سیاهرگ‌های بافت‌های اطراف جمجمه که از عبور عادی خون در رگ‌ها جلوگیری می‌نماید.
  • سابقه‌ی بیماری‌های آنوریسم: هنگامی‌که سابقه‌ی بیماری در والدین، برادر، خواهر یا کودکان وجود داشته باشد.

مشکلات جانبی

هنگامی‌که آنوریسم مغزی با پارگی ایجاد شود، خونریزی معمولاً فقط چند ثانیه طول می‌کشد. ادامه‌ی خون‌ریزی می‌تواند باعث آسیب جدی به سلول‌های اطراف شود. فشار داخل جمجمه نیز افزایش می‌یابد. در صورتی که فشار داخل جمجمه از حد مجاز بالاتر برود، جریان خون و اکسیژن در مغز دچار اختلال می‌شود و در نتیجه احتمال وقوع بی‌هوشی یا حتی مرگ وجود دارد. مهم‌ترین عوارض ناشی از آنوریسم با پارگی رگ‌ها عبارت‌اند از:

  • خونریزی مجدد: آنوریسم با پارگی کامل یا جزئی رگ‌ها در خطر خون‌ریزی مجدد قرار دارد. در این حالت، آسیب وارد شده به سلول‌های مغزی افزایش می‌یابد.
  • انقباض ناگهانی رگ‌ها :(Vasospasm)ممکن است پس از آنوریسم، رگ‌های خونی مغز به‌شدت باریک شوند. در این شرایط جریان وارد شونده به مغز کاهش یافته و آسیب وارد شده به سلول‌ها بیش از پیش افزایش خواهد یافت.
  • هیدروسفالی: هنگامی‌که آنوریسم با پارگی رگ‌ها در فضای بین مغز و بافت‌های اطراف ایجاد شود، در بسیاری از مواقع پارگی ایجاد شده از جریان سیالات پیرامونی مغز (سیال مغزی نخاعی) جلوگیری می‌کند. در این وضعیت، سیال مغزی نخاعی زیادی در یک ناحیه‌ی مغز انباشته می‌شود که با افزایش فشار و آسیب به مغز همراه است.
  • کم‌سدیمی خون (هیپوناترمی): خونریزی زیر عنکبوتیه ناشی از پارگی رگ‌ها می‌تواند تعادل سدیم در خون را مختل کند. علت ایجاد این وضعیت، آسیب دیدن هیپوتالاموس مغز است. این قسمت از مغز در مجاورت بخش تحتانی مغز قرار می‌گیرد.

 

منبع: چطورپدیا