دانستنی های پزشکی و سلامت
دانستنی های پزشکی و سلامت

دانستنی های پزشکی و سلامت

هر آنچه باید درباره تومور مغزی بدانید

هر آنچه باید درباره تومور مغزی بدانید

تومورهای مغزی به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند. برخی تومورها خوش‌خیم و برخی دیگر بدخیم هستند. یک دسته از تومورهای مغزی از ابتدا در مغز تشکیل می‌شوند (تومورهای اولیه). دسته‌ای دیگر به شکل سرطانی عمل می‌کنند. این تومورها از سایر نقاط بدن به مغز گسترش می‌یابند (تومورهای ثانویه).

سرعت رشد تومور مغزی از بسیار آهسته تا بسیار سریع در نوسان است. سرعت رشد تومور و همچنین محل قرار گرفتن آن در مغز تعیین‌کننده‌ی آن است که چگونه عملکرد سیستم عصبی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

روش‌های درمان تومور مغزی به نوع، اندازه و محل قرارگیری آن وابسته هستند.

علایم تومور مغزی

علائم

علائم و نشانه‌های تومور مغزی بسیار متفاوت است و به اندازه، محل و سرعت رشد تومور بستگی دارد.

مهم‌ترین نشانه‌های تومور مغزی عبارت‌اند از:

  • سردردهای جدید یا تغییر در الگوی سردردها
  • سردردهایی که به تدریج بر تعداد و شدت آن‌ها افزوده می‌شود
  • حالت تهوع بی‌دلیل
  • مشکلات بینایی، تار شدن دید، دوگانگی دید و عدم مشاهده‌ی اطراف
  • بی‌حسی و بی‌حرکتی تدریجی یک دست یا پا
  • عدم حفظ تعادل
  • مشکلات تکلم
  • سردرگمی نسبت به تمامی مسائل
  • تغییرات شخصیتی یا رفتاری
  • حملات عصبی خصوصاً در افرادی که فاقد سابقه‌ی این حملات می‌باشند
  • مشکلات شنوایی

زمان مراجعه به دکتر

هنگامی که هر یک از نشانه‌های فوق را مشاهده کردید و از استمرار یافتن آن‌ها احساس نگرانی می‌کنید، بهتر است به پزشک متخصص مراجعه کنید.

تومور مغزی

علل ایجاد

تومورهای مغزی اولیه در داخل خود مغز یا بافت‌های اطراف آن ایجاد می‌شوند. منظور از بافت‌های اطراف مغز غشاهای پوشش‌دهنده (مننژ)، اعصاب جمجمه‌ای، غدد هیپوفیز و غده کاجی است.

هنگامی که سلول‌های عادی مغز دچار خطاهای (جهش‌های) DNA شوند، تومورهای اولیه تشکیل می‌شوند. این جهش‌ها باعث رشد بیش از حد سلول‌های معیوب شده و سلول‌های سالم رفته‌رفته از بین می‌روند. در نتیجه تومور مغزی به تدریج گسترش می‌یابد.

افراد بزرگ‌سال بیشتر در معرض ابتلا به تومورهای ثانویه قرار دارند. در تومورهای ثانویه بیماری از بخش‌های دیگر به مغز منتقل می‌شود.

تومورهای اولیه‌ی مغز به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند. هر تومور نام خود را از سلول‌های درگیر در بیماری می‌گیرند. مثال‌هایی از این دست عبارت‌اند از:

  • گلیوما: این تومورها در مغز یا نخاع ایجاد شده و شامل آستروسیتوما، اپندیموما، گلیوبلاستوماس، اولیگوآستروسیتوماس و اولیگودندروگلیوما می‌شوند.
  • مننژیوما: مننژیوما نوعی تومور است که در غشای اطراف مغز و نخاع ایجاد می‌شود. اکثر مننژیوماها از نوع خوش‌خیم هستند.
  • نورومای صوتی: این تومورهای خوش‌خیم روی نرون‌های عصبی در حد فاصل بین مغز و گوش میانی ایجاد می‌شوند.
  • آدنومای هیپوفیز: این تومورها اکثراً در غده‌ی هیپوفیز مغز ایجاد شده و تومورهای خوش‌خیم تلقی می‌شوند. بی‌نظمی در ترشح هورمون‌های هیپوفیز آسیب مستقیم آدنومای هیپوفیز محسوب می‌شود.
  • مدولوبلاستوماس: رایج‌ترین نوع از تومورهای مغزی بوده که در کودکان ایجاد می‌شود. مدولوبلاستوماس در گوشه‌ی پایینی مغز ایجاد می‌شود. بیماری در ادامه‌ی شیوع به طناب نخاعی گسترش می‌یابد.
  • تومورهای سلول ژرم: این تومورها در دوران کودکی در بیضه یا تخمدان ایجاد می‌شوند. عدم تشخیص به موقع تومورها به گسترش آن‌ها به سایر نقاط بدن، از جمله مغز می‌انجامد.
  • کرانیوفارنژیوما: این تومورهای خوش‌خیم در غده‌ی هیپوفیز ایجاد می‌شوند. این غده با ترشح هورمون‌های مورد نیاز بسیاری از کارکردهای بدنی را کنترل می‌نماید. در صورتی که کرانیوفارنژیوما بیش از حد بزرگ شود روی غده‌ی هیپوفیز و بافت‌های جانبی اثر منفی بجا می‌گذارد.

سرطان تومور

سرطانی که از سایر نقاط بدن شروع می‌شود و به مغز سرایت می‌کند

تومورهای مغزی ثانویه نتیجه‌ی سرطانی هستند که در سایر نقاط بدن شروع می‌شود و در مراحل نهایی بیماری به مغز سرایت می‌کند.

تومورهای ثانویه معمولاً در افرادی ایجاد می‌شود که دارای سابقه‌ی سرطان هستند. در موارد نادر تومور مغزی ثانویه اولین نشانه‌ی بروز سرطان در بدن شما تلقی می‌شود.

در بزرگ‌سالان، تومورهای مغزی ثانویه بسیار رایج‌تر از تومورهای مغزی اولیه هستند. هر نوع سرطانی می‌تواند به مغز سرایت کند، اما رایج‌ترین سرطان‌های گسترش یافته به مغز عبارت‌اند از:

  • سرطان پستان (سینه)
  • سرطان روده‌ی بزرگ
  • سرطان کلیه
  • سرطان ریه
  • سرطان پوست

عوامل خطر ابتلا به تومور

در اکثر افراد مبتلا به تومورهای مغزی اولیه علت ایجاد تومور مشخص نیست؛ اما پزشکان عواملی را شناسایی کرده‌اند که ممکن است باعث افزایش خطر ابتلا به تومور مغزی شوند.

مهم‌ترین عوامل خطر ابتلا به تومور عبارت‌اند از:

  • قرارگرفتن در معرض تابش اشعه: افرادی که در معرض تابش نوعی اشعه به نام اشعه یونیزه قرارگرفته باشند، احتمال ابتلا به گلیوما در آن‌ها افزایش می‌یابد. نمونه‌هایی از اشعه یونیزه عبارت‌اند از پرتودرمانی که فرد بیمار به منظور درمان سرطان در معرض اشعه رادیواکتیو و بمب‌های اتمی قرار می‌گیرد.
  • سابقه‌ی خانوادگی: درصد کمی از افراد به دلیل سابقه‌ی خانوادگی یا مشکلات ژنتیکی در معرض خطر ابتلا به تومور مغزی قرار می‌گیرند.

 

منبع: چطورپدیا

تشخیص و درمان بیماری قلبی

تشخیص و درمان بیماری قلبی

تشخیص بیماری

پزشک پس از بررسی علائم و تشخیص نوع بیماری، پزشک آزمایشات مخصوص آن را برای هر فرد تعیین می‌کند. بهتر است که بدون نگرانی نسبت به نوع بیماری خود، به پزشک مراجعه کنید تا معاینات فیزیکی لازم بر روی شما انجام شود. همچنین صحبت و مشاوره با پزشک در مورد سوابق پزشکی شخصی و خانوادگی قبل از انجام هرگونه آزمایش، لازم و ضروری است. به‌غیر از آزمایش‌های خون و اشعه X قفسه سینه، از آزمایش‌های زیر نیز برای تشخیص نوع بیماری قلبی استفاده می‌شود:

نوار قلب نوار قلب (ECG): نوار قلب، سیگنال‌های الکتریکی حاصل را ثبت می‌کند. پزشک با کمک این سیگنال‌ها می‌تواند ریتم و ساختار قلب هر شخص را تشخیص دهد. ممکن است نوار قلب شخص در زمان استراحت و ورزش متفاوت باشد.

الکتروکاردیوگرام دینامیک: یک دستگاه قابل حمل است که فرد آن را می‌پوشد تا نوار قلب او به‌طور پیوسته ثبت شود. معمولاً این دستگاه باید به مدت ۲۴ تا ۷۲ ساعت در تن بیمار بماند. از این دستگاه برای تشخیص بی‌نظمی‌های ریتم قلبی استفاده می‌شود که نوار قلب نمی‌تواند آن‌ها را تشخیص دهد.

اکوکاردیوگرام: آزمایشی برای عکس‌برداری و سونوگرافی از قفسه سینه است و تصاویر دقیقی از آن قسمت، در اختیار پزشک قرار می‌دهد.

آزمایش استرس و اضطراب: این آزمایش برای افزایش ضربان قلب است که به‌وسیله مصرف قرص یا ورزش انجام می‌شود تا عملکرد و پاسخ قلب، هنگام انجام آزمایشات و تصویربرداری بررسی شود.

کاتتریزاسیون قلب: در این آزمایش یک لوله کوتاه، وارد رگ یا سرخرگ پا (کشاله ران یا بازو) می‌شود و بعد از آن پزشک یک لوله انعطاف‌پذیر و طولانی را وارد لوله کوتاه می‌کند. در ادامه، با استفاده از تصاویر اشعه x که در مانیتور نشان داده می‌شود، این لوله را تا زمانی که به قلب برسد، در داخل رگ حرکت می‌دهد. در این آزمایش، فشار داخل دریچه‌ی قلب قابل اندازه‌گیری است. همچنین می‌توان تصویربرداری رنگی انجام داد که با استفاده از تصویربرداری رنگی، تصاویر اشعه x به‌صورت شفاف و رنگی می‌شوند و پزشک با استفاده از آن‌ها می‌تواند جریان خون در رگ‌ها و دریچه‌های قلب را به‌طور واضح مشاهده کند و به بررسی مشکلات قلب بپردازد.

سی‌تی‌اسکن قلب: این آزمایش بیشتر برای بررسی مشکلات قلب استفاده می‌شود. سی‌تی‌اسکن دستگاهی است که شامل یک تخت متحرک است و با دراز کشیدن بر روی آن به سمت داخل حرکت می‌کند و اشعه‌ی x که داخل دستگاه قرار دارد بعد از چرخش در اطراف بدن، از قفسه سینه و قلب عکس‌برداری می‌کند.

ام آر آی قلب (MRI): دستگاه این آزمایش نیز همانند سی‌تی‌اسکن است و از یک تخت بلند تشکیل شده است. بعد از رفتن در داخل دستگاه، عمل عکس‌برداری انجام می‌شود. در داخل دستگاه «ام آر آی» (MRI) نوعی میدان مغناطیسی وجود دارد که با استفاده از امواج مغناطیسی کل بدن را آهنربایی می‌کند و نتایجی را به شکل عکس در اختیار پزشک قرار می‌دهد.

درمان

روش‌های درمان انواع بیماری‌های قلبی متفاوت است. به‌طور مثال، برای افرادی که عفونت قلبی دارند، آنتی‌بیوتیک تجویز می‌شود. به‌طور کلی، درمان بیماری‌های قلبی معمولاً شامل موارد زیر است:

  • تغییر سبک زندگیاین تغییر شامل داشتن رژیم غذایی کم‌چرب و کم‌سدیم، حداقل ۳۰ دقیقه ورزش در بیشتر روزهای هفته، ترک سیگار و کم کردن مقدار مصرف الکل است.
  • استفاده از قرص و دارو: اگر تغییر سبک زندگی کارساز نبود، پزشک بر اساس نوع بیماری قلبی برای کنترل آن داروهایی را تجویز می‌کند.
  • عمل و جراحی: اگر استفاده از دارو موجب درمان بیماری نشود، پزشک انجام عمل جراحی را به بیمار توصیه می‌کند. نوع جراحی به نوع بیماری قلبی شخص و مشکلات قلبی او بستگی دارد.

درمان‌های خانگی مرتبط با شیوه‌ی زندگی

ایجاد تغییراتی در شیوه زندگی، ممکن است باعث پیشگیری و یا درمان کامل بیماری قلبی شود. تغییرات زیر می‌تواند به کسی که قصد درمان بیماری خود را دارد، کمک کند:

ترک سیگار: سیگار یکی از مهم‌ترین عوامل خطر بیماری قلبی، به‌ویژه آترواسکلروز است. ترک سیگار بهترین راه برای کاهش خطر بیماری قلبی و عوارض آن است.

کنترل فشار خون: اندازه‌گیری فشار خون باید حداقل هر دو سال یک‌بار انجام شود. اگر فردی دچار بیماری قلبی یا فشار خون بالا باشد، باید فشار خون او دفعات بیشتری مورد آزمایش قرار گیرد. واحد اندازه‌گیری فشار خون میلی‌متر جیوه است. در این صورت حد نرمال آن بین ۸۰ و ۱۲۰ میلی‌متر جیوه است.

کنترل و بررسی کلسترول: اگر در سن ۲۰ سالگی هستید با پزشک خود در مورد آزمایش کلسترول مشورت کنید و بعد از آن هر ۵ سال یک‌بار تست کلسترول انجام دهید. اگر در خانواده، سابقه‌ی کلسترول بالا دارید بهتر است که آزمایش کلسترول را زودتر انجام دهید. اگر نتیجه آزمایش نشان داد که کلسترول شما نرمال نیست پزشک آزمایش‌های دیگری برای شما تعیین می‌کند. بیشتر مردم، باید «کلسترول بد خون» (LDL) زیر ۱۳۰ میلی‌گرم بر دسی لیتر یا همان ۳٫۴ میلی‌مول بر لیتر داشته باشند. برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به بیماری قلبی قرار دارند مقدار LDL باید زیر ۱۰۰ میلی‌گرم بر دسی لیتر باشد. اگر شخصی سابقه بیماری قلبی یا دیابت دارد مقدار LDL او باید زیر ۷۰ میلی‌گرم بر دسی لیتر باشد.

کنترل دیابت: در صورت ابتلا به بیماری دیابت، کنترل قند خون باعث کاهش خطر ابتلا به بیماری قلبی می‌شود.

تحرک زیاد: انجام ورزش باعث کنترل عوامل مؤثر در ابتلا به بیماری قلبی مانند وزن، کلسترول، دیابت و فشار خون می‌شود. اگر مشکل یا نقصی در قلب خود دارید، بهتر است قبل از انجام هرگونه ورزش با پزشک خود در این مورد صحبت کنید. بهتر است با تأیید دکتر، در بیشتر روزهای هفته بین ۳۰ تا ۶۰ دقیقه ورزش کنید.

رژیم غذایی سالم: استفاده از رژیم غذایی سالم که شامل سبزیجات، میوه‌ها و حبوبات است، باعث کنترل وزن، کلسترول و فشار خون می‌شود.

حفظ وزن سالم: داشتن اضافه وزن باعث افزایش خطر ابتلا به بیماری قلبی می‌شود. داشتن BMI کمتر از ۲۵ و دور کمر ۸۹ سانتی‌متر یا کمتر، راه درستی برای پیشگیری و درمان بیماری قلبی است.

کنترل استرس: استرس باید با استفاده از برخی تکنیک‌ها مانند تنفس عمیق و آرام‌ کردن عضله کنترل شود.

مبارزه با افسردگی: افسردگی می‌تواند خطر ابتلا به بیماری قلبی را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. اگر در زندگی خود احساس ناامیدی دارید، هر چه سریع‌تر به پزشک مراجعه کنید.

رعایت بهداشت: دوری از افراد مبتلا به بیماری‌های عفونی مانند سرماخوردگی، واکسینه شدن مداوم در برابر آنفولانزا، شستن منظم دست‌ها و مسواک زدن به‌طور مرتب می‌تواند به بهبود سلامتی کمک کند. تحت نظر پزشک بودن، باعث می‌شود که بیماری سریع تشخیص داده شود و درست به‌موقع نسبت به درمان آن اقدام شود.

راه‌های مقابله با بیماری‌های قلبی

مبتلا شدن شما یا یکی از عزیزان‌تان به بیماری‌های قلبی، ممکن است باعث افسردگی و ناامیدی شما شود. خوشبختانه راه‌هایی برای بهبود زندگی و مقابله با این بیماری وجود دارد، مانند:

توان‌بخشی قلب: برای افرادی که به خاطر بیماری قلبی عروقی، عمل جراحی شده یا دچار حمله قلبی شده‌اند، از توان‌بخشی قلب برای درمان و بهبود سریع بیماری استفاده می‌کنند. توان‌بخشی قلب شامل توصیه‌های ورزشی مناسب، مشاوره تغذیه و آموزش روش درست زندگی است.

استفاده از کمک و یاری گروه‌های حمایتی: درد دل و صحبت با خانواده و دوستان در مورد بیماری ضروری است ولی اگر در این مورد نیاز به کمک بیشتری داشته باشید، بهتر است با پزشک در مورد پیوستن به یک گروه حمایتی، مشورت کنید. همدردی با افرادی که بیماری مشابه با شما دارند باعث قوت قلب شما می‌شود.

انجام معاینات پزشکی مکرر: اگر بیماری، دائم در حال تغییر وضعیت باشد، بهتر است آزمایشات و معاینات به‌طور منظم و مکرر انجام شوند تا بیماری تحت کنترل بماند.

شرایط لازم برای ملاقات با پزشک

برخی از بیماری‌های قلبی مانند نقص قلبی بدون مراجعه به پزشک تشخیص داده می‌شوند و همچنین ممکن است شخص مبتلا به این بیماری تا قبل از اینکه دچار حمله قلبی نشده است، در جریان بیماری خود نباشد. در صورت مشاهده هرگونه علائم بیماری قلبی یا داشتن سابقه خانوادگی حتماً برای انجام بررسی‌های لازم به یک متخصص قلب مراجعه کنید. در اینجا برخی از اطلاعاتی که برای کمک به ملاقات با پزشک لازم است، بررسی شده است:

شما هر کدام را که می‌توانید، انجام دهید.

۱- در مورد شرایط و محدودیت‌های لازم برای ملاقات با پزشک آگاهی به دست آورید. هنگامی‌که از پزشک وقت می‌گیرید در مورد شرایط لازم قبل از ملاقات سؤال کنید. مثلاً قبل از انجام آزمایش کلسترول، نباید هیچ غذایی خورده شود.

۲- یک دفترچه تهیه کنید، موارد زیر را در آن بنویسید و همراه خود به قرار ملاقات ببرید.

  • علائم و نشانه‌هایی که در خود می‌بینید حتی اگر به بیماری قلبی مربوط نباشد.
  • سوابق خانوادگی
  • فشارخون، کلسترول و دیابت
  • فهرستی از مکمل‌ها، داروها و ویتامین‌هایی که مصرف می‌کنید.

۳- با شخصی که زیاد همراه شما است، در مورد یادآوری ثبت این اطلاعات، صحبت کنید.

۴- خود را برای صحبت کردن در مورد رژیم غذایی، سیگار و ورزش با پزشک آماده کنید. اگر تا به حال ورزش نکرده‌اید، در مورد چگونگی شروع آن با پزشک مشورت کنید.

۵- هر سؤالی را که در ذهن دارید از پزشک بپرسید.

برخی سؤالات اساسی در مورد بیماری‌های قلبی وجود دارد که شما باید از پزشک بپرسید:

  • علائم یا شرایط بیماری من چیست؟
  • علت‌های احتمالی علائمی که من مشاهده می‌کنم چه می‌تواند باشد؟
  • به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟
  • بهترین روش درمان چیست؟
  • چه غذاهایی باید بخورم و از خوردن چه غذاهایی باید پرهیز کنم؟
  • در چه حد باید فعالیت بدنی داشته باشم؟
  • برای این بیماری چه آزمایش‌هایی باید انجام دهم؟ به‌طور مثال نیازی به آزمایش کلسترول است یا نه؟
  • روش‌های جایگزین برای این روش‌های پیشنهادی برای درمان دارید؟
  • چگونه می‌توانم سلامتی سایر اعضای بدنم را مدیریت کنم؟
  • آیا بعد از این، محدودیت‌هایی در زندگی من به وجود می‌آید؟
  • حتماً باید به یک متخصص مراجعه کنم؟
  • آیا به‌جای داروهایی که تجویز کرده‌اید، می‌توانم از داروهای دیگری استفاده کنم؟
  • آیا بروشور آموزشی دارید که من برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر، آن را مطالعه کنم؟ مراجعه به چه سایتی را به من توصیه می‌کنید؟

 

اگر به غیر از این سؤالات، سؤال دیگری نیز داشتید حتماً از پزشک بپرسید.

پزشک چه سؤالاتی از شما خواهد داشت؟

پزشک شما احتمالاً برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر سؤالات زیر را می‌پرسد:

  • بروز علائم از چه زمانی شروع شد؟
  • آیا به‌صورت مداوم این نشانه‌ها را مشاهده می‌کنید؟
  • شدت این علائمی که مشاهده می‌کنید، چقدر است؟
  • با انجام چه کارهایی علائم یا درد شما کاهش می‌یابد؟
  • چه چیزی باعث می‌شود این علائم و دردها شدت پیدا کنند؟
  • آیا در خانواده شما سابقه‌ی بیماری‌هایی مانند بیماری قلبی، کلسترول، فشار خون، دیابت و… وجود دارد؟

اکنون شما چه کاری می‌توانید انجام دهید؟

هرگز برای تغییر شیوه زندگی، مانند ترک سیگار، خوردن غذاهای سالم و فعالیت بیشتر فیزیکی، زود نیست. این‌ها راه‌های اصلی دفاع در برابر بیماری‌های قلبی و عوارض آن هستند.

 

منبع: چطورپدیا

مصرف آجیل برای تضمین سلامت قلب

مصرف آجیل برای تضمین سلامت قلب

خوردن مغزها به‌عنوان بخشی از رژیم غذایی برای حفظ سلامت قلب شما مفید بوده و حاوی اسیدهای چرب غیراشباع و سایر مواد مغذی مفید هستند. مزیت این مواد غذایی (البته صرف‌نظر از گرانی) نگهداری آسان و طولانی‌مدت و در دسترس بودن آن‌ها است.

مشکل اساسی مغزها بالا بودن میزان کالری آن‌ها است؛ بنابراین لازم است میزان مصرف آن‌ها را تا حد امکان کنترل کنید. مصرف مغزها بجای تنقلات غیرسالم به ‌سلامت قلب شما کمک خواهد نمود.

یکی از مهم‌ترین مزیت‌های مغزها کاهش سطح «کلسترول غیرمفید» خون (LDL) است. کلسترول LDL یکی از اصلی‌ترین عوامل گرفتگی عروق قلبی محسوب می‌شود. خوردن مغزها احتمال گرفتگی عروق خونی را به‌طور حتم کاهش خواهد داد. خوردن مغزها خطر ابتلا به لخته‌های خونی و حملات قلبی را کاهش می‌دهد. همچنین این مواد کیفیت رگ‌های خونی را ارتقا می‌دهند.

ترکیبات مفید مغزها شامل چه موادی هستند؟

  • چربی‌های غیراشباع: چربی‌های مناسب موجود در مغزها، چه از نوع اشباع شده‌ی تک‌مولکولی و چه از نوع اشباع شده‌ی چند مولکولی باعث کاهش کلسترول غیرمفید خون می‌شوند. علت ایجاد چنین اثری هنوز ناشناخته است.
  • اسیدهای چرب امگا۳: اسیدهای چرب امگا۳ در بسیاری از انواع ماهیان وجود دارند اما مغزها نیز مملو از اسیدهای چرب امگا۳ هستند. امگا۳ یکی از انواع مطلوب اسیدهای چرب است که با پیشگیری از بی‌نظمی در ضربان قلب از حملات قلبی بعدی جلوگیری می‌کند.
  • فیبر: تمامی مغزها حاوی فیبر هستند که برای کاهش سطح کلسترول مفید هستند. از آنجا که فیبرها احساس سیری را در افراد ایجاد می‌کنند، بنابراین اشتهای آن‌ها به همان نسبت کاهش خواهد یافت. فیبر در پیشگیری از دیابت نوع۲ نیز مؤثر است.
  • ویتامین E: ویتامین E از ایجاد پلاک خونی جلوگیری می‌کند. تجمع پلاک‌های خونی باعث گرفتگی عروق می‌شود. افزایش پلاک‌های خونی باعث درد سینه، بیماری‌های قلبی عروقی و نهایتاً حملات قلبی می‌شود.
  • استرول طبیعی: برخی مغزها حاوی استرول طبیعی هستند. این ماده برای کاهش میزان کلسترول مفید است. استرول‌های گیاهی در بسیاری از موارد به مارگارین یا آب‌پرتقال اضافه شده تا کیفیت غذایی آن‌ها را افزایش دهند. با این وجود استرول‌ها به‌صورت طبیعی در برخی مغزها یافت می‌شوند.
  • ال آرژینین: ال آرژینین سلامت رگ‌ها را افزایش می‌دهد. این ماده کیفیت دیواره‌ی رگ‌ها را ارتقاء داده و با افزایش انعطاف‌پذیری از تشکیل لخته‌های خونی جلوگیری می‌کند. این ماده نیز در مغزها یافت می‌شود.

مصرف اجیل

مصرف چه مقدار از مغزها مناسب است؟

تقریباً تا ۸۰% مغزها چربی هستند. هر چند بخش عمده‌ای از این چربی از نوع چربی‌های سالم است، اما باز هم انرژی زیادی را به مصرف کننده انتقال می‌دهند. از همین رو، لازم است در مصرف این غذاها دقت نمایید. در حالت ایده‌آل مغزها به‌عنوان جایگزین گوشت، تخم‌مرغ و فرآورده‌های لبنی (منابع چربی اشباع شده) قابل استفاده هستند.

سعی کنید به‌جای مصرف چربی‌های اشباع شده از حجم کمی از مغزها یا یک یا دو قاشق غذاخوری روغن آن‌ها استفاده کنید. بر اساس توصیه‌ی سازمان قلب آمریکا بهتر است ۴ بار در هفته از مغزهای بدون نمک استفاده کنید. مغزهای خام یا بوداده شده به مراتب سالم‌تر از مغزهای سرخ شده در روغن است.

منظور از هر وعده، مصرف ۱٫۵ اونس آجیل یا ۲ قاشق غذاخوری کره‌ی این فرآورده‌های غذایی است. هدف از این عمل، تضمین سلامت قلب است؛ بنابراین باید به‌موازات مصرف مغزها، میزان مصرف چربی‌های اشباع موجود در گوشت و لبنیات را نیز کاهش دهید.

آیا نوع مغزهای مصرفی مهم است؟

نوع مغزهای مصرفی چندان مهم نیست. اکثر مغزها از درجه‌ی کیفیتی بسیار بالایی برخوردار هستند. با این وجود، برخی از آن‌ها بیش از بقیه برای سلامت قلب مفید هستند. برای مثال، گردو حاوی درصد بالایی از اسیدهای چرب امگا۳ است.

بادام درختی، ماکادمی، فندق، گردوی آمریکایی و سایر مغزها نیز از کیفیت غذایی بسیار بالایی برخوردار هستند. همچنین بادام‌زمینی که در عمل یک دانه‌ی مغزدار نبوده بلکه همچون لوبیا یکی از انواع غلات تلقی می‌شود، نیز به‌شدت برای قلب مفید است.

به یاد داشته باشید که فرآورده‌های غذایی که از ترکیب مغزها با شکلات، شکر و نمک تهیه می‌شوند به هیچ وجه تضمین کننده سلامت قلبی شما نیستند.

در اینجا اطلاعات تغذیه‌ای مرتبط با مغزها را ارائه می‌دهیم. این مقادیر برای یک اونس (۲۸٫۴ گرم) دانه‌ی مغز دار غیر نمکی معتبر هستند:

روغن مغزها چطور؟ آیا این روغن‌ها نیز سالم هستند؟

روغن مغزها نیز یکی از باکیفیت‌ترین منابع غذایی محسوب می‌شوند؛ اما فیبر موجود در مغزها در روغن آن‌ها یافت نمی‌شود. روغن گردو دارای بالاترین درصد امگا۳ است.

سعی کنید از روغن‌های طبیعی در تهیه‌ی سالاد یا پخت و پز خانگی استفاده کنید. در هنگام آشپزی به یاد داشته باشید که واکنش روغن مغزها نسبت به حرارت در مقایسه با واکنش روغن‌های گیاهی متفاوت هستند.

حرارت‌دهی بیش از حد به روغن مغزها باعث تلخ شدن آن‌ها می‌شود. سعی کنید در استفاده از این روغن‌ها افراط و تفریط به خرج ندهید چرا که غنی از کالری و چربی هستند.

 

منبع: چطورپدیا

روش تشخیص علائم بیماری التهاب روده

روش تشخیص علائم بیماری التهاب روده

بخش اول: شناسایی علائم IBD

۱- از میزان خطر ابتلا به IBD آگاه باشید. علت دقیق بروز IBD کماکان شناخته نشده است؛ اما پزشکان عواملی که سبب تشدید این بیماری می‌شوند را شناسایی کرده‌اند. آگاهی از خطر ابتلا به این بیماری، به بیمار کمک می‌کند تا سریعاً آن را شناسایی کرده و در اسرع وقت پس از تشخیص دقیق، دوره درمان را آغاز نماید.

  • این بیماری در اکثر مبتلایان، پیش از سن ۳۰ سالگی تشخیص داده می‌شود؛ همچنین ممکن است در برخی از بیماران تا سن ۵۰ یا ۶۰ سالگی پیشرفت نکند.
  • اگر یک فرد نزدیک، همانند یکی از والدین یا خواهر و برادر فرد مبتلا به IBD باشد، وی نیز در معرض خطر ابتلا به این بیماری خواهد بود.
  • سیگار به طرز قابل توجهی خطر ابتلا به بیماری کرون را افزایش می‌دهد.
  • در صورت ابتلا به بیماری، استفاده از داروهای «ضدالتهاب غیراستروئید» (NSAIDS) مانند ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم و دیکلوفناک سدیم، خطر پیشرفت بیماری را افزایش داده و آن را شدیدتر می‌کند.
  • عوامل محیطی، مانند زندگی در یک منطقه شهری، آب‌وهوای آلوده و رژیم غذایی پرچرب و تصفیه شده، می‌تواند خطر ابتلا به IBD را افزایش دهد.

۲- علائم بیماری کرون را تشخیص دهید. اگرچه بیماری کرون و کولیتیس اولسراتیو علائم مشابهی دارند؛ اما کماکان تفاوت‌هایی دارند. شناخت علائم بیماری کرون جهت مراجعه به پزشک برای تشخیص دقیق و توجه به اقداماتی برای کنترل بیماری در زندگی روزمره بسیار حائز اهمیت است. همه‌ی بیماران علائم شدید ندارند، بنابراین شناخت راه‌های مختلفی که این بیماری نمود می‌یابد، بسیار مهم است.

  • از نشانه‌های این بیماری اسهال مداوم، گرفتگی و درد شکم، تب و خونریزی مدفوع است.
  • کرون با از دست دادن اشتها و کاهش وزن همراه است؛ همچنین می‌تواند بر مفاصل، چشم‌ها، پوست و کبد فرد بیمار تأثیر بگذارد.
  • شایع‌ترین عارضه بیماری کرون، انسداد روده به علت تورم و بافت زخمی است.
  • احتمال ظهور علائم انسداد مانند دردِ گرفتگی، استفراغ و نفخ وجود دارد؛ همچنین جراحات و زخم‌های دستگاه گوارش، ممکن است ظهور ناسورها را در پی داشته باشند.
  • افراد مبتلا به بیماری کرون بیشتر در معرض خطر سرطان روده بزرگ بوده و نسبت به سایر افراد، بیشتر به توجه و وارسی نیاز دارند.

۳- علائم بیماری کولیتیس اولسراتیو را بشناسید. اگرچه این بیماری علائمی مشابه بیماری کرون دارد؛ با این وجود تا حدودی متفاوت است. شناخت علائم بیماری کولیتیس اولسراتیو جهت مراجعه به پزشک برای تشخیص دقیق و توجه به اقداماتی برای کنترل بیماری در زندگی روزمره بسیار حائز اهمیت است.

  • علائم معمول کولیتیس اولسراتیو شامل خونریزی مدفوع مکرر، درد شدید شکم و افسردگی شدید است که روان شدن روده و اسهال را در پی دارد.
  • از دست دادن اشتها و کاهش وزن از علائم رایج کولیتیس اولسراتیو است؛ این علائم ممکن است با خستگی و نفخ شکم همراه باشند.
  • اکثر افراد مبتلا به کولیتیس اولسراتیو علائم خفیف دارند؛ اگرچه برخی دیگر گرفتگی شدید، تب، اسهال خونی و استفراغ را تجربه می‌کنند.
  • خونریزی شدید ممکن است به بروز کم‌خونی در بیماران مبتلا به این بیماری منجر شود. همچنین احتمال ظهور ضایعات پوستی، درد مفاصل، اختلالات کبدی و التهاب چشمی نیز در این بیماران وجود دارد.
  • افراد مبتلا به کولیتیس اولسراتیو بیشتر در معرض خطر سرطان روده بزرگ قرار داشته و همانند بیماران مبتلا به بیماری کرون، می‌بایست به‌طور منظم چکاپ شوند.

۴- عملکرد بدن را به‌دقت بررسی نمایید. برای شناسایی علائم IBD، نیاز است که بدن و عملکردهای آن را به‌دقت مورد بررسی قرار گیرد. علائمی همچون اسهال یا تب، به‌ویژه در مراحل اولیه، به‌خوبی می‌توانند حاکی از وجود این بیماری باشند.

  • به تحرکات روده‌ای مانند اسهال مکرر و یا نیاز فوری به تخلیه روده توجه داشته باشید.
  • پیش از شستن خود، روی دستمال یا کاسه توالت به دنبال نشانه‌هایی از خونریزی بگردید.
  • لباس زیر و حوله‌ی خود را به دنبال علائمی از خونریزی مقعد یا نشت روده به‌دقت وارسی نمایید.
  • بسیاری از بیماران مبتلا به IBD همواره تب پایینی داشته و ممکن است تعرق شبانه را تجربه کنند.
  • این بیماری در بسیاری از بانوان مبتلا، موجب به هم خوردن چرخه‌ی قائدگی خواهد شد.

۵- میزان اشتها و وزن خود را ارزیابی کنید. اگر طی مدت اخیر دائماً کاهش اشتهای شدید یا کاهش وزن ناخواسته داشته‌اید و همه‌ی این‌ها در کنار سایر علائم IBD ظهور کرده، این مسئله را جدی بگیرید. این نشانه‌ها ممکن است از علائم ابتلا به این بیماری و بیانگر ضرورت مراجعه به پزشک باشند.

  • از دست دادن اشتها شاید به سبب درد شکم، گرفتگی و التهاب بوده که می‌تواند کاهش وزن ناخواسته در پی داشته باشد.

۶- به تیر کشیدن و درد توجه نمایید. بیماری التهاب روده ممکن است با درد شدید و مزمن در ناحیه شکم ظهور کرده و حتی گاهی درد مفاصل را در پی داشته باشد. اگر برای مدت طولانی از درد شکم یا مفاصل رنج می‌برید و می‌دانید که این مسئله به سایر شرایط یا فعالیت‌های بدنی مربوط نیست، آگاه باشید که ممکن است نشانه‌ای از بیماری IBD باشد.

  • درد شکم یا گرفتگی عضلانی از عوارض این بیماری است.
  • از دیگر احتمالات این بیماری، نفخ به همراه درد و گرفتگی خواهد بود.
  • تیر کشیدن‌ها و دردهای ناشی از این بیماری ممکن است به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابند.
  • مراقب درد مفاصل و التهاب چشم باشید.

۷- پوست خود را وارسی کنید. پوست را به دنبال اثری از هرگونه تغییر در رنگ یا بافت آن همانند برآمدگی‌های قرمز رنگ، زخم، یا جوش بررسی نمایید. این نشانه‌ها در کنار علائم دیگر، می‌توانند حاکی از وجود بیماری IBD باشند. برخی از ضایعات پوستی به فیستولا، ظهور حفره‌هایی روی پوست، منجر می‌شوند.

بخش دوم: تشخیص و درمان پزشکی

۱- به پزشک خود مراجعه کنید. بیمار زمانی که در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارد، در صورت مشاهده‌ی هرکدام از این علائم می‌بایست در اسرع وقت به پزشک معالج مراجعه نماید. تشخیص زودهنگام برای کمک به درمان و مدیریت بیماری بسیار حائز اهمیت است.

  • پزشک ممکن است وجود IBD را پس از رد سایر علل احتمالی تشخیص دهد.
  • پزشک ممکن است برای تشخیص IBD تست‌های مختلفی از بیمار بگیرد.

۲- مراحل معاینه و تشخیص را بگذرانید. اگر پزشک به IBD مشکوک باشد، پس از معاینه فیزیکی به آزمایشاتی برای رد سایر علل احتمالی نیاز خواهد داشت. این آزمایشها تنها راه تائید تشخیص IBD هستند.

  • احتمالاً پزشک معالج برای رد احتمال کم‌خونی که یک عارضه جانبی از بیماری IBD است، به نتایج آزمایش خون نیاز خواهد داشت؛ این آزمایش همچنین تعیین می‌کند که آیا فرد علائمی از وجود عفونت، باکتری یا ویروس در بدن دارد یا خیر.
  • همچنین برای تشخیص خونریزی پنهان مدفوع، ممکن است نیاز باشد تا بیمار نمونه مدفوعی به نام تست خون مخفی در مدفوع را تحویل دهد.
  • پزشک برای بررسی روده، یک فرایند آندوسکوپی مانند کولونوسکوپی یا آندوسکوپی فوقانی را به بیمار توصیه می‌نماید. در این روش، یک دوربین کوچک وارد بخشی از دستگاه گوارش بیمار می‌شود؛ اگر پزشک نواحی ملتهب یا غیرطبیعی مشاهده کند، دستور بافت‌برداری می‌دهد. این کار در روند تشخیص از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
  • همچنین ممکن است بیمار به گذراندن یک پروسه‌ی عکس‌برداری مانند اشعه ایکس، CT، یا MRI توصیه شود. این تصاویر در بررسی بافت دستگاه گوارش و شناسایی عوارض جانبی IBD همانند سوراخ روده به پزشک کمک می‌کنند.

۳- تحت درمان IBD قرار گیرید. اگر پس از آزمایشات لازم، پزشک وجود بیماری IBD را تائید نماید، بر اساس شدت بیماری دوره درمان را تعیین خواهد کرد. راه‌های مختلفی برای درمان و مدیریت این بیماری وجود دارد.

  • درمان IBD در واقع تلاش برای کاهش التهاب است که خود سبب ظهور سایر علائم بیماری می‌شود. هیچ درمان خاصی برای این بیماری وجود ندارد.
  • درمان IBD عموماً بر اساس دارودرمانی یا عمل جراحی است. اکثر افراد مبتلا به بیماری کرون، می‌بایست در طول عمر خود چندین عمل جراحی را بگذرانند.
  • پزشک ممکن است داروهای ضدالتهاب مانند آمینوسالیسیلات یا کورتیکواستروئیدها را تجویز کند تا موقتاً IBD را تسلی بخشد. عوارض جانبی این داروها تعرق شبانه، بی‌خوابی، بیش فعالی و رشد شدید موهای صورت خواهد بود.
  • برخی از پزشکان ممکن است داروهای ایمونوساپرسانت که در واقع محدود کننده‌ای برای سیستم ایمنی بوده را تجویز نمایند. داروهایی مانند سیکلوسپورین، اینفلیکسیماب یا متوترکسات.
  • همچنین پزشک ممکن است برای کنترل یا پیشگیری از عفونت، یک آنتی بیوتیک مانند سیپروفلوکساسین تجویز کند.

۴- عمل جراحی را بگذرانید. در مواردی که تغییر دارو و سبک زندگی نتواند به بهبود IBD کمک کند، پزشک برای درمان بیمار، به عمل جراحی روی می‌آورد. توسل به عمل جراحی آخرین راه‌حل ممکن بوده و می‌تواند عوارض جانبی ناخوشایند و زودگذری را موجب شود.

  • در جراحی‌های کولیتیس اولسراتیو و بیماری کرون، بخش‌هایی از دستگاه گوارش حذف خواهند شد.
  • پس از جراحی، بیمار برای تمام طول عمر خود ناچار به استفاده از یک کیسه کلوستومی است. زندگی با کیسه مدفوع، تغییر دشواری به نظر می‌رسد؛ اما در عوض بیمار قادر است به‌راحتی و فعالانه به زندگی خویش ادامه دهد.
  • تقریباً نیمی از افرادی که از بیماری کرون رنج می‌برند، به عمل جراحی نیاز دارند؛ هرچند که این جراحی نیز قادر به درمان بیماری نخواهد بود. جراحی کلوستومی می‌تواند جنبه‌های گوارشی بیماری کولیت اولسراتیو را درمان کند؛ اما قادر به رفع نشانه‌های سیستمی بیماری مانند روماتیسم مفصلی، یووئیتو … نخواهد بود.

بخش سوم: تلاش برای درمان طبیعی

۱- تغذیه و عادات غذایی خود را تغییر دهید. طبق شواهد موجود، تغییر رژیم غذایی و مصرف مکمل در بهبودی علائم IBD مؤثر است؛ از این رو پزشک معالج در کنار درمان پزشکی، اعمال تغییراتی در نوع خوراک و عادات غذایی را نیز توصیه خواهد کرد.

  • پزشک معالج برای کمک به استراحت روده و کاهش التهاب آن، ممکن است استفاده از لوله تغذیه یا تزریق مواد مغذی به بدن را تجویز کند.
  • پزشک برای کاهش انسداد روده، رژیم غذایی کم پسماند را به بیمار توصیه خواهد کرد. غذاهای کم پسماند که شامل مقادیر بسیار کم فیبر هستند، عبارت‌اند از ماست، سوپ خامه‌ای، نان سفید تصفیه شده، پاستا و کراکر. همچنین بهتر است از مصرف میوه‌ها و سبزیجات خام، آجیل و محصولات دانه کامل پرهیز کرد.
  • پزشک ممکن است برای جایگزینی مواد مغذی از دست رفته در اثر علائم IBD، مصرف مکمل‌های آهن، کلسیم و ویتامین‌های D و B را پیشنهاد کند.
  • صرف وعده‌های غذایی کوچک که میزان چربی و فیبر پایین دارند، به بهبود علائم IBD کمک زیادی خواهد کرد.
  • نوشیدن مایعات زیاد در کاهش علائم IBD مؤثر خواهد بود. آب بهترین انتخاب ممکن برای هیدراته نگاه داشتن بدن است.

۲- راه‌های درمانی جایگزین را در نظر داشته باشید. هرچند اکثر این روش‌ها چندان مفید عمل نمی‌کنند، اما گاهی برای برخی از بیماران نتایج مثبتی در پی داشته‌اند. پیش از هرگونه تلاش جهت آغاز درمان‌های گیاهی یا جایگزین، با یک پزشک صحبت کنید.

  • مطالعات اخیر نشان داده که درمان‌های جایگزین مانند مصرف فیبر محلول و یا مواد پروبیوتیک، نوشیدن چای روغن نعنا یا تلاش برای درمان هیپنوتیزم و درمان رفتاری- شناختی در کاهش برخی از علائم IBD مؤثر عمل می‌کنند.

۳- عادات شیوه زندگی خود را تغییر دهید. تغییر در عادات شیوه زندگی می‌تواند به کنترل و مدیریت IBD کمک نماید. این تغییرات، از ترک سیگار گرفته تا دوری از استرس در تسکین علائم این بیماری مؤثر خواهند بود.

  • کشیدن سیگار بر تشدید بیماری کرون تأثیر بسزایی داشته و بیمارانی که سیگار می‌کشند، بیش از سایرین در معرض عود بیماری و نیاز به جراحی مجدد قرار می‌گیرند.
  • کاهش استرس در بهبود علائم IBD مؤثر است. فرد بیمار می‌تواند به کمک تمرین‌های تمدد اعصاب، تنفس منظم و یا مراقبه میزان استرس خود را کاهش دهد.
  • ورزش منظم و آهسته نه‌تنها سبب کاهش استرس شده؛ بلکه گاهی می‌تواند عملکرد روده را نیز به حالت طبیعی بازگرداند. برای اطلاع از بهترین ورزش‌های موجود جهت مدیریت IBD، با پزشک معالج صحبت نمایید.

بخش چهارم: درک IBD

یماری کرون و کولیتیس اولسراتیو

۱- در رابطه با IBD مطالعه کنید. از آنجا که IBD یک چتر واژه برای بیماری کرون و کولیتیس اولسراتیو بوده، آشنایی با تفاوت‌های این دو بیماری مشابه به جهت تأثیر مستقیم بر تشخیص مؤثر علائم بیماری و درمان به‌موقع، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

  • بیماری کرون، به التهاب مزمن دستگاه گوارش اطلاق می‌شود. در مقایسه با کولیتیس اولسراتیو، بیماری کرون اغلب نواحی انتهایی روده کوچک یا ایلئوم و نواحی ابتدایی روده بزرگ را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ البته ظهور آن در سایر بخش‌های دستگاه گوارش فرد بیمار، از دهان گرفته تا مقعد، امری طبیعی و محتمل است.
  • کولیتیس اولسراتیو و کرون، هر دو پاسخ‌های ایمنی غیرطبیعی بدن هستند؛ اما هر کدام نواحی متفاوتی از بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند. کولیتیس اولسراتیو سبب بروز التهاب مزمن در روده بزرگ و ایجاد جراحات باز یا زخم در روده بزرگ می‌شود. به‌طور کلی این بیماری تنها روده بزرگ را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ در حالی که بیماری کرون می‌تواند هر بخشی از دستگاه گوارش را آلوده کند.

۲- پیوستن به یک گروه حمایتی یا مراجعه به درمانگر. این بیماری برای خود فرد و عزیزان وی بسیار طاقت فرسا است. پیوستن به یک گروه حمایت از بیماران مبتلا به IBD یا صحبت با سایر پزشکان و درمانگران می‌تواند در درک و مدیریت بیماری بسیار اثر بخش باشد.

 

منبع: چطورپدیا

خواص ویتامین E و تأثیر آن در سلامتی

خواص ویتامین E و تأثیر آن در سلامتی

ویتامین E همچنین دارای خواص آنتی‌اکسیدانی است. آنتی‌اکسیدان‌ها موادی هستند که می‌توانند از سلول‌های شما در برابر اثرات رادیکال‌های آزاد محافظت کنند. رادیکال‌های آزاد مولکول‌هایی هستند که در زمان تجزیه غذا در بدن و یا در هنگامی که بدن در معرض دود دخانیات قرار می‌گیرد، ایجاد می‌شوند. رادیکال‌های آزاد ممکن است باعث ایجاد بیماری‌های قلبی، سرطان و سایر بیماری‌ها شوند. اگر ویتامین E را به منظور خواص آنتی‌اکسیدانی آن مصرف می‌کنید، به خاطر داشته باشید که مکمل‌ها به اندازه‌ی آنتی‌اکسیدان‌های طبیعی اثرگذار نخواهند بود.

ویتامین E

برخی مواد غذایی سرشار از ویتامین E روغن کانولا، روغن‌زیتون، مارگارین، بادام‌ درختی و زمینی هستند. لبنیات، غلات سبز و غلاف‌دار مملو از ویتامین E هستند. مکمل‌های دارویی ویتامین E نیز به شکل قطره‌ی خوراکی یا کپسول در دسترس می‌باشند.

کمبود ویتامین E می‌تواند موجب دردهای عصبی شود. مقدار روزانه ویتامین E برای بزرگ‌سالان ۱۵ میلی‌گرم در روز است.

دستاوردهای تحلیلی

تحقیقات قبلی در رابطه با ویتامین E کارکردهای مختلف این ماده را نشان می‌دهند:

آلزایمر: بررسی‌ها نشان داده است که مصرف مقدار بالایی از ویتامین E می‌تواند از ابتلا به آلزایمر جلوگیری نماید. مطالعات زیادی در تأیید این نتیجه‌گیری در دسترس است. مکمل‌های ویتامین E تأثیر چندانی بر روی پیشگیری از اختلالات ذهنی و ابتلا به آلزایمر نخواهند داشت.

مشکلات کبدی: مطالعات نشان داده‌اند که مصرف ویتامین E می‌تواند عوارض کبد چرب در افراد غیرالکلی را کاهش دهد. از سوی دیگر دسته‌ای دیگر از مطالعات نشان داده است که مصرف روزانه‌ی ویتامین E طی دو سال متوالی به شکل‌گیری مقاومت در برابر انسولین در بیماران می‌انجامد.

فشارخون بارداری: مصرف ویتامین E لزوماً از ابتلا به این عارضه جلوگیری نمی‌کند.

سرطان پروستات: بررسی‌ها نشان داده است که مصرف مکمل‌های ویتامین E و سلنیوم از سرطان پروستات پیشگیری نمی‌کنند. همچنین این نگرانی وجود دارد که مصرف بیش از حد ویتامین E احتمال ابتلا به سرطان پروستات را افزایش دهد.

هشدار مصرف ویتامین E

اکثر افراد در رژیم غذایی روزانه خود مقدار کافی از ویتامین E را دریافت می‌کنند. اگر مبتلا به آلزایمر خفیف هستید، طبق تحقیقات انجام شده مصرف ویتامین E می‌تواند از پیشرفت این بیماری جلوگیری کند.

از سوی دیگر مصرف مکمل‌های خوراکی ویتامین E می‌تواند خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش دهد. مصرف دوز بالای ویتامین E به ویژه در شرایطی که سابقه‌ی حملات قلبی نیز در شخص وجود داشته باشد، مشکلات جانبی دیگری را در پی خواهد داشت.

سلامت جسمانی و آثار جانبی

مصرف مکمل‌های ویتامین E در دوز مناسب کاملاً امن و بی‌خطر تلقی می‌شود. در مواردی نادر مصرف منظم این ویتامین با عوارض جانبی زیر همراه خواهد شد:

  • تهوع
  • اسهال
  • درد شکم
  • خستگی
  • ضعف جسمانی
  • سردرد
  • تار شدن دید
  • قرمز شدن پوست
  • اختلال هورمون‌های جنسی
  • افزایش غلظت کراتنین در ادرار

هر چقدر دوز ویتامین E بیشتر باشد، احتمال بروز آثار جانبی نیز بیشتر خواهد شد. همچنین این نگرانی وجود دارد که اگر فرد از نظر سلامت جسمانی ضعیف باشد، مصرف دوز بالایی از ویتامین E می‌تواند باعث مرگ او شود.

مصرف ویتامین E می‌تواند با بسیاری از سیستم‌های عادی بدن تداخل پیدا کند. برای مثال، تحقیقات نشان داده است که مصرف مکمل‌های خوراکی ویتامین E ممکن است خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش دهد. سایر مطالعات نشان داده است که مصرف ویتامین E خطر مرگ در افرادی با سابقه‌ی بیماری‌های قلبی را افزایش خواهد داد. در صورت وجود هر یک از مشکلات زیر، قبل از مصرف خودسرانه‌ی ویتامین E با پزشک مشورت کنید:

  • کمبود ویتامین K
  • آسیب دیدن شبکیه‌ی چشم
  • مشکلات خونریزی
  • دیابت
  • سابقه‌ی حمله‌ی قلبی
  • سرطان سر و گردن
  • بیماری‌های کبدی

مکمل‌ها ممکن است خطر خون‌ریزی را افزایش دهند. در صورتی که درصدد جراحی هستید، از مصرف ویتامین E حداقل دو هفته قبل از عمل اجتناب کنید. همچنین در صورتی که جراحی قلب (آنژیوپلاستی) را پشت سر گذاشته‌اید و قلبتان به شرایط عادی برگشته است، بهتر است مصرف ویتامین E را قطع کنید.

تداخلات دارویی

برخی داروها روی میزان ویتامین E خون تأثیرگذار هستند. برخی تداخلات دارویی عبارت‌اند از:

  • داروهای قلیایی و آنتی‌بیوتیک‌های ضد تومور: این نگرانی وجود دارد که مصرف میزان بالایی از ویتامین E با داروهای مصرفی در جریان شیمی‌درمانی تداخل داشته باشد.
  • داروهای ضد انسداد عروق قلبی، داروهای گیاهی و مکمل‌ها: در صورت مصرف هم‌زمان ویتامین E با این داروها خطر خونریزی افزایش می‌یابد.
  • مواد حاوی سیتوکروم P۴۵۰ ۳A۴: در هنگام مصرف ویتامین E و داروهای دارای تداخل با این آنزیم‌ها (امپرازول) جنبه‌ی احتیاط را رعایت کنید.
  • استاتین و نیاسین: استفاده‌ی هم‌زمان از ویتامین E و استاتین / نیاسین که ممکن است برای افراد دارای کلسترول بالا مفید باشد، می‌تواند اثر نیاسین را کاهش دهد. ویتامین K: مصرف هم‌زمان ویتامین E و K اثرات مثبت ویتامین K را کاهش خواهد داد.

 

منبع: چطورپدیا